Le Grand Barouf
(Le Grand Barbichon Prod)
Hoewel ze in coronatijden pas voor het eerst een album opnamen, maakte dit in 2009 opgerezen kwartet reeds heel wat dansscenes onveilig met hun orkestrale, rijkgeschakeerde interpretaties van dansmuziek uit Centraal Frankrijk, Poitou en Bretagne. Opgericht door Grégory Jolivet (elektro-akoestische draailier) en Julien Padovani (klavieren, waaronder chromatisch accordeon, Rhodes, hammondorgel, Moog Sub37), later aangevuld met François Robin (veuzes en viool) uit de Vendée en een sublieme Maxime Dancre aan de drums. Ze propageren een behoorlijk elektrisch geladen en vooral energieke visie op de traditionele (bal)folkmuziek.
Een portie progressieve rock weeft zich hierbij naadloos door de overvloedige akoestische klanken van elk instrument, waar alle nummers overvloedig in baden. Het zijn de herhalingen, de loops en het trancekarakter die de ruggengraat vormen van hun benadering. Vanuit de bezetenheid binnen hun organische timbres en progressieve structuren, verleiden en hypnotiseren ze van begin tot einde, waarbij de potige melodielijnen perfect resoneren met de ritmische sokkel.
Ze laten zich graag beïnvloeden door populaire wijsjes, waarop ze vervolgens vrij variëren en op doorwerken, zoals in de toonzettende opener Dunk d’Ust, een bourree in twee tijden die Gregory stevig onder handen nam. Daarnaast werken ze aan eigen composities, zoals Marchoise à Perrine van Padovani of de Ronds Paludier Diligent aimant van Robin. Hij heeft ook de hand in een Maraichines, L’homme debout en de hanter dro Le garçon sous la montagne, waarin zijn doedelzak aanvankelijk de melodie draagt, waarna een helse orkaan losbreekt. Aan Mélaine Favenec ontleenden ze met haar wals in vijf tijden Le plus bel âge een weldadig rustpunt en van Karl Seglem bouwden ze zijn Digeldans om tot een scottish, waarin accordeon en veuze het voortouw nemen. Met de lichtvoetige, zwierige wals Á la source van Robert Thébaut sluiten ze dit voortreffelijke, warme spanningsbogen ademend album af.
Hun breed uitgewerkte, meeslepende arrangementen zijn mee ingegeven door hun keuze voor een danspubliek te spelen, hoewel dit paradoxaal genoeg natuurlijk ook de geïnteresseerde luisteraar ten goede komt. Je vervelen met deze gelaagde plaat is absoluut uitgesloten.
