Les Voisins Trio – Lendemain de vielle

Recensies / akoestische folk, België, draailier, frans traditioneel, gitaar, harmoniezang / Door Bart Vanoutrive

Lendemain de vielle
(www.lesvoisins-folk.be, eigen beheer)

Diep in de Ardennen wisten Adrien Raskin (klassieke gitaar, zang) en Laurent Cajot (folkgitaar, zang) elkaar reeds in hun kindertijd aan te steken met de muziekmicrobe. Jarenlang knutselden ze met gitaren en stemmen aan een repertoire waarvoor ze hun oor te luisteren legden in de rijke Franstalige liedtraditie, en daarbij ook graag speuren in de Anthologie de la chanson Française (1994).
Voor de interpretatie ervan laten ze zich hierbij inspireren door legendarische voorgangers als Malicorne (Le chant des livrées, Landry), Mélusine (La belle Françoise, La surveille de mes noces) en het iets minder bekende Maluzerne (Prends garde au loup). Hoewel de, vooral Franse, traditionele nummers hen dus ter ore kwamen via het repertoire van de drie ‘emmen’ trapten ze niet in de val om zich op de ‘hitjes’ van deze pioniers te storten.
Met Le meunier et le diable (dat ze leerden kennen via het album Un peu d’ci un peu d’ca (2006) van Duo Nicolas Boulerice & Olivier Demers) maken ze heel even de overvaart naar Quebec. Af en toe gaat het ook zuiver a capella, zoals in Au chant de l’alouette. Hun goeie smaak blijkt ook uit de bravoure waarmee ze de bourree Le Papillon aanpakken. Eén traditionele tekst Vivent les Auvergnat onderging een grondiger make-over, onder meer door een nieuw melodiejasje aangemeten te krijgen.
Ter verrijking van de instrumentale klankkleur vormen ze sinds enige tijd een trio met Willy Wafflard op draailier, waarbij hij erin slaagt de fragiliteit van de frivole gitaarklanken (die tenslotte ook het keurmerk vormen van de buren) niet te oversp(o)elen. Gezien hij eveneens aardig met zijn stem uit de voeten kan, komt dit de vocale harmonieën nog meer ten goede. Een meerwaarde dus voor de luisteraar, maar ontegensprekelijk ook voor het dansend publiek.
Het recept is dus even ‘eenvoudig’ als efficiënt. Melodieuze inzetten, waarbij de draailier ook de (dans)ritmiek beklemtoont, gaan over in gezongen refreinen met legato begeleiding door Wafflard. Samen bewijzen ze dat, onder de vele interessante wegen die kunnen bewandeld worden om met traditioneel materiaal om te gaan, ook de door hen ingeslagen weg kan blijven staan als een huis.

Over de auteur

Bart Vanoutrive

Het folkvirus strikte me reeds tijdens de grote folkrevival van de jaren zeventig. Geleidelijk aan kregen mijn rockvinylplaten, misschien wel via de brug die Jethro Tull bouwde, het gezelschap van langspelers van Steeleye Span, Fairport Convention, Malicorne, Alan Stivell,... Het folkfestival van Dranouter, dat toen nog in zijn kinderschoenen stond, opende de deur naar talloze minder gekende groepen die hun eigen culturele wortels optimaal te benutten om hun muzikaal project vorm te geven. Gaandeweg werd me duidelijk hoe de talloze muzikale tradities, eigen aan evenveel culturele identiteiten, bindweefsel vorm(d)en voor het gemeenschapsleven, en de eraan verbonden rituelen en festiviteiten. De in die muziek uitgedrukte levensthema's en emoties blijken steeds opnieuw een universeel karakter te hebben, of we nu luisteren naar etnische grooves uit brousse of steppe, dan wel oorverdovende metalfolk. Ik merkte hoe ook de 'klassieke' kunstmuziek door de eeuwen heen mee geïnspireerd werd door de lokale volksklanken en -dansen. Ik wordt geïntrigeerd door het basismateriaal, dat soms eeuwenlang de tand des tijds doorstond en vaak werd vastgelegd in veldopnames. Het boeit me te zien hoe muzikanten er vervolgens mee aan de slag gaan. Sommigen kiezen hierbij voor eenvoudige 'traditiegetrouwe' akoestische bezettingen en zoeken aansluiting bij het 'origineel'. Anderen zoeken het verder vanuit een creatief proces dat via nieuwe arrangementen, ongebruikelijke instrumenten, elektronische hulpbronnen,... overgaat tot een volledige renovatie met behoud van de façade. Ook zijn er die zelf aan het componeren slaan en zo een bijdrage leveren tot een nieuwe traditie, gebruik makend van de oerdegelijke oude leest. En wat te zeggen over groepen die vanuit hun eigen culturele identiteit de hand reiken naar andere culturen en kiezen voor vormen van fuzie? Het boeit me allemaal mateloos. Vast staat dat binnen de 'folk' een universele taal 'gesproken' wordt waardoor linguistische obstakels weggeruimd worden. Het gemeenschapsverbindende aspect binnen de tradities lijkt voor mij evengoed te werken als hechtmiddel tussen tradities en culturen. Zo vormt deze muziekvorm zonder twijfel een mogelijke remedie tegen heel wat ziektes die onze huidige mondiale samenleving plagen.