Ten Years
(Linden Tree Records CD6)
Met de bestempeling ‘de Nederlandse Sandy Denny’ – naar aanleiding van haar prachtige cover cd met songs van de grote dame – complimenteer je Linde Nijland net zo goed, als dat je haar onrecht aandoet voor haar eigen prestaties. Nijland brengt ‘kleine liedjes’ – en dat is niet badinerend bedoeld – in een grootschalig muzikaal landschap die ontroeren, lieflijk en intiem zijn.
Ze raken niet aan grootse thema’s, maar varen op beleving, emotie, verwondering en worden uitgevoerd in en met een uitgebalanceerd, bescheiden, transparant en vaak strikt akoestisch arrangement. De kristalheldere, doch tevens omfloerste maar warme en goed verstaanbare vocalen zijn haar handelskenmerk.
Na een cd met louter covers (The jukeboxproject) bevat Ten years op twee nummers na alleen maar eigen werk van Linde Nijland. In het verleden heeft ze al bewezen knappe songs te kunnen schrijven en dat wordt op Ten Years alleen maar bevestigd. Daarbij refereert ze aan de Angelsaksische folk uit de jaren zeventig. Niet verwonderlijk dat bijvoorbeeld Gabriel’s place doet denken aan Reynardine van Fairport Convention. Zonder dat het een afgeleide is sluipen er flarden harmonieën en de sfeer van dat nummer door. Nog zo’n nummer met diezelfde sfeer is de titelsong, terwijl The Landslide me doet denken aan The garden of Jane Delawney, ooit door Nijland zelf prachtig gecoverd.
Met My man is out sailing kruipt Nijland dicht tegen het traditionele, verhalende lied aan. Idem dito met het fraaie Fishermen, een verhaal geschreven vanuit de beleving van een vissersvrouw. De enige traditional op dit album is Tiny Sparrow. Door velen gecoverd doet Nijland’s versie het goed in dat rijtje. De andere cover, Was it you van Ewan Carruthers is minder spraakmakend, eigenlijk boter noch vis.
Ten Years biedt voldoende afwisseling. Kritiek in het verleden op Nijland – ook van mijn zijde – is dat ze soms te veel blijft hangen in het trage balladrepertoire. Ten Years bevat gelukkig ook uptempo nummers en wat minder dramatische songs. Zo gaat Say Goodbye ondanks een minder vrolijke thematiek gepaard aan een opgewekte, countryachtige melodie met een fraaie fiddle begeleiding. En afsluiter This old world is een uptempo lied met een subtiele tekst die tot nadenken stemt.
De begeleiding is grotendeels in handen van multi-instrumentalist Bert Ridderbos, die dat weer voortreffelijk doet: bescheiden, losjes, ingetogen, efficiënt, effectief en vakbekwaam. Zonder dat hij op de voorgrond treedt heeft Ridderbos een groot aandeel in het geheel. Op deze cd springt Joost van Es op fiddle regelmatig bij. Gedoseerde drumpartijen zijn er van Gilbert Terpstra en buitenlandse hulp is afkomstig van Kirsty McGee (mbira, zaag en harmony vocals.
De noordelijke nuchterheid weerhoudt Nijland ervan zich gek te laten maken of in te laten pakken door de commercie. Ze volgt haar eigen aanpak, waarmee ze toch een van de belangrijkste balladeers in Nederland is. Gelukkig bestaan er nog oprechte muzikanten, waarbij de liefde voor muziek in een hoger aanzien staat dan roem en succes, al is dat Linde Nijland best gegund.
