(Morc 90)
Bij de naam Linus Vandewolken denk je niet direct aan een in België wonende Amerikaan. Toch is het de artiestennaam van McCloud Zicmuse. Hij stortte zich op het ontdekken van plaatselijke en meer algemene tradities en gewoonten in zijn nieuwe thuisland, zoals het carnaval, het nippen aan geuzebier en het bespelen van de hommel. U ziet: een dosis humor is Linus Vandewolken niet vreemd.
Maar die hommel is wel serieus: hij bespeelt het lage landen instrument op conventionele en alternatieve wijze: hij tokkelt, slaat, plukt, strijkt en wrijft (met het houtje) over de snaren van het instrument. Hij vult die klanken aan met huisgemaakte fluiten en percussie-instrumenten plus wat geneuzel. Het doet allemaal low-fi en elementair aan. Of er werkelijk sprake is van (reproduceerbare) composities, of dat een en ander louter tot stand komt door spontane improvisatie is een vraag.
In Sint-Maartenswijn komt de hommel niet voor, maar hoor je diverse fluiten alsof het een pijporgeltje is. In Apocalyptische draak klinken instrumenten die lijken op een uit de toon gestemde kromhoorn of een draailier met verroeste metalen snaren. Val van Icarus is een melodie waarin alle speeltechnieken op de hommel wel aan bod komen. Het lijkt een beetje een ratjetoe en het is geen cd die je vaak op zal zetten. Tenzij voor je plezier, want Oude geuze uit Niemandaal is één en al plezier met een ongeremde Amerikaan die wars van alle restricties er lekker op los pingelt. Gelukkig geeft het progressieve Morc aan dit soort producties aandacht, want zonder vernieuwing en experiment geen vooruitgang…
