The arrows that Murder sleep (LMM15001)
(info: www.lorcanmacmathuna.com)
Het schrijven als recensent is een gevaarlijke bezigheid. De scheidslijn tussen objectieve berichtgeving en subjectieve beoordeling is een fragiele. Uiteraard heb je als scribent je favorieten. Daarin schuilt het grootste risico. Niet de bevooroordeling, maar de telkens grote(re) verwachtingen. De prestatielat ligt aanzienlijk hoger dan bij de gemiddelde artiest. Je weet nl wat je kan verwachten. Stilstaan is achteruitgang, de overtreffende trap van beste moet behaald worden, anders wordt de artiest op het slachtblok gefileerd.
Zanger-componist Lorcan Mac Mathuna is zo een van mijn gunstelingen. Al vanaf Northern Lights volg ik de Ier en telkens bij een nieuwe schijf stijgt de adrenaline als ik hem opzet. Mac Mathuna slaagt echter glansrijk voor elke nieuwe spectaculaire uitvoering. Voorganger Preab Maedar kreeg in korte tijd twee opvolgers. Allereerst is daar The Arrows that murder sleep. Zoals in vrijwel alle producties van Mac Mathuna is ook dit een songcycle, ofwel een thema cd. De songs zijn geclusterd rond de thema’s The life of Colmcille en the Battle of Clontarf. De zanger-componist hertaalde historische, mythologische teksten afkomstig uit diverse bronnen die terug gaan tot zelfs de 8e eeuw en met name in de orale traditie zijn overgeleverd.
De muziek kent als basis improvisatie en kwam in coproductie tot stand met de instrumentalisten Martin Tourish (accordeon), Sean MacErlaine (basklarinet), Eoghan Neff (fiddle) en Daire Bracken (fiddle). Het tempo van de meeste liederen is traag, gebruikelijk bij sean-nos singing. Maar wie beweert dat daar geen spanning, dynamiek of gemoedsbeweging te bespeuren valt, daag ik uit de cd’s van Mac Mathuna te beluisteren.
De titel en openingstrack alleen al overtuigd hen. Wat een passie, wat een dynamische ontwikkeling! Martin Tourish vertolkt hierin een hoofdrol. Zijn accordeonspel blinkt niet uit door razendsnelle vingervlugheid, maar juist door volle, krachtige polyfonische klanken. Schitterend hoe hij akkoorden onder de indringende stem van Mac Mathuna zet, een orkest op zich. Je krijgt alleen van dit nummer al kippenvel. Daire Bracken is groots in An Cathach, een van die meer up tempo nummers. Met geplukte vioolsnaren wordt een staccato basis gecreëerd voor de stem. Een twee viool zet daar een drone onder en later een improvisatie.
Een opgewekte song is Noli Polka, waarin slechts met viool en stem de boel op full swing gezet wordt. Door merg en been gaat ook de aanklacht The River roe, met een schitterend instrumentaal middenstuk. Elk nummer beschrijven is ondoenlijk, maar zou gerechtvaardigd zijn. Slechts nog even de fantastische new traditional music improvisatie Paddy Lynch’s ship vermelden, waar de heren instrumentalisten heerlijk los gaan. Wederom een subliem album.