Lucinda Williams – Down where the spirit meets the bone

lucinda williams http://youtu.be/j7KEU3XAoG4

Down where the spirit meets the bone
(Highway 20 Records, H2 001)

Singer/songwriter en americana icoon Lucinda Williams gaat al jaren mee. Een carrière die ooit begon met bluescovers mondde uit in kleurrijk eigen werk, dat gekenmerkt wordt door invloeden uit diverse rootstijlen uit de Zuidoostelijke staten van de VS. Haar titelloze album uit 1988 zorgde voor een doorbraak in de country-rock scene, maar haar absolute kroonjuweel werd het majestueuze album Car wheels on a gravel road, dat nog steeds als één van de meest toonaangevende americana albums wordt beschouwd. Het niveau van dat album uit 1998 heeft Williams nooit meer bereikt, al kwam ze met Blessed (2011) weer aardig in de richting. De reden waarom Williams haar befaamde hoogtepunt niet meer heeft weten te evenaren heeft alles te maken met de tijd die ze steekt in het opnemen van haar albums. Car Wheels On A Gravel Road heeft juist heel wat tijd opgeslokt, mede door Williams’ eigenzinnigheid en haar streven naar perfectie. In feite heeft ze dat allemaal niet nodig, want ze weet prima muzikanten aan te trekken waarmee ze in een kleinere kring ook prima presteert. Down where the spirit meets the bone werd een dubbelaar met maar liefst twintig nieuwe songs. De stem van Williams is verder afgesleten en ruim rauwer geworden. Mijmerend over relatieproblemen weet ze haar prachtige teksten prima neer te zetten. Ook hier valt weer op dat ze prima gitaristen in de arm heeft genomen, en als dochter van een schrijversechtpaar speelt ze moeiteloos met woorden in veelzeggende songteksten. Het retestrakke drum- en basspel maakt iedere song helemaal af, al kun je je afvragen waarom ze ervoor kiest om een dubbel-cd uit te brengen. Bij een eerste luisterbeurt was dat een absoluut raadsel, maar gaandeweg ontdek je de diepgang van een aantal songs die het album ruim onderhoudend maken. Williams bedient zich van rock-, country- en bluesinvloeden uit Louisiana en natuurlijk van goudeerlijk singer/songwriter vakmanschap. Voor de kenner van het werk van Williams is deze dubbelaar een absolute must, en voor degene die geïntroduceerd wil worden is het een riante traktatie, met als climax de twee lange afsluitende songs, One more day en – de enige cover – Magnolia van wijlen JJ Cale. Al kan dit kopstuk van de americana niks meer fout doen in haar kringen, toch gaat ze iedere keer weer voor optimale kwaliteit. Down where the spirit meets the bone is synoniem voor lekker lang genieten.

Scroll naar boven