 |
This sweet old world
(Highway 20 Records, H2005)
Vijfentwintig jaar geleden was de klassieker Sweet old world zowat de eerste recensie-cd die ik voor New Folk Sounds op mijn bureau kreeg. Het was liefde op het eerste gezicht, want ook nu, een kwart eeuw later liggen de cd’s van Lucinda Williams regelmatig in de cd-speler.
De koningin van de alt.country verraste dan ook helemaal met de aankondiging van de remake van haar oude album. This Sweet old World is een vernieuwde kennismaking met het oude album. Als extraatje aangevuld met vier tracks die nauw aansluiten bij de sferen waarin Williams zich destijds begaf. Sweet Old World is één van de eerste albums van Williams dat volledig uit eigen werk bestaat. Haar stem was toen nog niet aan slijt onderhevig, en de artiest was nog duidelijk zoekende naar haar ‘eigen’ sound. Toch sprong Sweet Old World er destijds helemaal uit, vanwege de kleurrijke en frisse americana.
De recente remake brengt het oude album in de huidige sound van Williams waarin twee elektrische gitaren sfeervol inkleuren op het linker en rechter kanaal. Williams klinkt doorleefd, heeft niet alleen elke song onder handen genomen, maar hier en daar ook een akkoord veranderd en ook stukjes tekst aangepast. Luister naar de zeer geslaagde remakes van Memphis Pearl en het indrukwekkende vertraagde Pineola, maar ook naar de mooi in laagjes opgebouwde ballad Drivin’ down a dead end street (voorheen getiteld als He never got enough love).
De vier bonustracks zijn remakes van songs die Williams destijds in haar live repertoire had, twee typische bluessongs en twee countrysongs. In alle gevallen een absoluut mooie aanvulling op de herziene versie van het kwarteeuw oude album. Sweet old world en This sweet old world maken een wereld van verschil, de eerste jong en pril, de tweede robuust en doorleefd.
De nieuwe versie gooit de oude absoluut niet omver, de benadering van de songs is anders, maar wel een waar feest van herkenning. Lucinda Williams weet ook hier haar constante kwaliteit moeiteloos te handhaven.
