 |
Bittersweet crimson
(Big Sky Records BSCD 0012)
Er zat pakweg twee jaar tussen het schrijven van de eerste song, Can we stay, en het uitbrengen van de nieuwe cd waarop dit nummer staat, Bittersweet crimson. Luka Bloom had in de voorafgaande maanden een tiental songs opgenomen in de Windmill Lane Studios in Dublin met Joe O’Connell (bas, elektrisch gitaar, banjo, synths), Steve Cooney (gitaar, bouzouki) en Robbie Harris (percussie). Bloom beperkt zich tot de nylon-snarige Lowdon en uiteraard zang. Later voegde Adam Shapiro bij enkelen vioolklanken.
Het album stond op punt van release, tot de restricties rond Covid 19 roet in het eten gooiden. Ondanks de beperking op het toeren besloot Bloom het album toch uit te brengen. Niet in de laatste plaats omdat thematisch gezien een groot deel van de nummers te linken zijn aan de huidige situatie. Niet dat Bloom ineens een handvol topic songs heeft gepend. De onderwerpen zijn algemener van opzet, met kenmerken als verbondenheid, gezondheid, omgevingsbewustzijn, zorg, betrokkenheid, oog voor het kleine. Eén song kreeg een toevoeging in de vorm van gastzangeres Niamh Farrell, die de vocalen in slotstrack Visions for 2020 voor haar rekening neemt.
Bittersweet Crimson is een sfeervol album. Het kabbelt allemaal gemoedelijk voort. Doch het album ontbeert sterke, eruit springende songs. Muzikaal is het goed gefundeerd, maar er wordt weinig verrassends geboden. Hoeft ook niet altijd, maar wat ik het sterke bij Bloom vind – de afwisseling tussen fraaie, ontroerende ballads en opzwepende, bijna akoestische rocksongs – ontbreekt op dit album. Het album knettert, maar spettert niet. Desondanks een actueel album, waarvan de liedjes wellicht moeten groeien en zich ontwikkelen. En slecht: daarvan is nooit sprake van bij Luka Bloom!
