 |
Frugalisto
(V2 VVNL28422)
Luka Bloom blijft aan de weg timmeren, maar het grote commerciële succes ontbreekt al enige jaren. Ik vind dat niet erg, want dat betekent dat de man – toch al geen klagen over – toegankelijk blijft. De compositorische stijl van Bloom verandert al jaren niet. De muzikant is uit duizenden herkenbaar. En persoonlijk vind ik hem solo nog steeds op z’n allerbest.
Jammer dat je dan bij het beluisteren van de titelsong en opener van dit album op verkeerde been wordt gezet. Volgespeeld met een flinke hand studiemuzikanten, krijgt het een glad en populair sausje. Ook opvolger Warrior wordt voorzien van ‘spitsvondige’ tussendoortjes als een tweetonige solo op elektrisch gitaar tussen de regels van het refrein. Maar dat neemt nu net de essentie van het lied weg. Solo en live zal het veel krachtiger overkomen.
Januari blues is het keerpunt en ik zou snel naar hier skippen. Het krijgt vooral spanning door het staccato percussiewerk van Jimmy Higgins en een verborgen hammond (John Fitzgerald). Juist hier zijn de toevoegingen van waarde en tillen ze een mijn insziens niemendalletje naar een hoger level. No fear here, zo’n kenmerkende Bloom song met enerzijds gesproken en anderzijds gezongen tekst en staccato repeterende refrein, is een compositie in de stijl van No matter who you are. Subliem, uiterst spaarzaam, efficiënt met een enkel instrument of klanken omkleed. Een hoogtepunt op het album en een nieuwe standaard in Blooms rijke repertoire.
Evenzo Oh Sahara, een lied over hedendaagse emigratie, maar tevens een zoektocht naar de zingeving van het leven. Een thema dat frequent, ook op deze Frugalisto, in het werk van Bloom naar voren komt. Neem Lowland brothers, een zoveelste lied over de verschikking van de Grote Oorlog, maar je kunt hier ook de Tweede Wereldoorlog invullen. Verstild, op het tempo van een troep soldaten op de terugmars, onthutst en verslagen, niet door de vijand, maar door de zinloosheid van het gebeuren. Een tweede hoogtepunt op het album.
Bloom’s folkrap kan niet ontbreken. Give it a go is aardig, maar haalt (tekstueel) niet het niveau van vergelijkbare songs. Jiggy jig jig is een mislukte poging om een jigblues neer te zetten. Frugalisto is een album met enkele sterke songs, over het algemeen prima uitvoeringen, maar toch ook enige zwakheden.
