(Old Bridge Music OBMCD25)
Bijna veertig jaar geleden verscheen The new strung harp, het debuut van de toen nog geheel onbekende Ierse harpiste Maire Ni Chathasaigh. In vier decennia is wel heel veel veranderd. Ni Chathasaigh is nu een van de meest aansprekende Ierse instrumentalisten en heeft een volle catalogus op haar naam. Solo albums, maar ook twee handen vol schijven met haar partner gitarist Chris Newman, twee albums met The Hearstring Quartet en met zussen Nollaig en Mairéad (fiddle, zang) nam zij The Casey sisters op. En de harp is onder meer dankzij Maire Ni Chatasaigh een geaccepteerd, volwaardig folk instrument geworden.
The new strung harp heeft dan ook veel in beweging gezet. Het was het eerste (harp)album dat zich concentreerde op traditionele Ierse dansdeunen. Het verscheen destijds op vinyl op Robin Morton’s Temple Records. Niet toevallig, want Morton’s partner Alison Kinnard is zowat de evenknie van Ni Chathasaigh, maar dan voor de Schotse clarsach. Partners in harpcrime dus… Doordat Morton voor zijn overlijden alle rechten teruggaf aan de uitvoerders kunnen we nu genieten van een geheel gerestaureerde, gedigitaliseerde en van nieuw artwork voorziende cd uitgave. Want het album heeft niets van zijn glans verloren.
Al bij de opener Charles O’Connor/Father Hanly word je direct gegrepen door het frisse, frivole, maar o zo technisch begaafde spel van Ni Chathasaigh. Behalve harp neemt ze ook toetsen en zang voor haar rekening, op enkele tracks bijgestaan door Nollaig (fiddle), Mairead (whistle) en Greg Casey, alle drie zang. Maar de aandacht gaat toch met name uit naar het sublieme harpspel. Haar techniek, instrumentatie en arrangementen werden een begrip. Luisterend naar uitvoeringen van Carolan’s Madam Maxwell en Planxty Sudley hoor je zijn Barokke invloeden, maar klinkt het tevens zo traditioneel Iers als het maar zijn kan.
Ik kon de originele recensie van dit album niet terugvinden, maar die zal ongetwijfeld zeer positief zijn geweest. En dat geldt nog steeds voor deze veertig jaar latere heruitgave. Puur verplichte kost voor zeker harpspelers en liefhebbers, maar schaar daar de Ierse folkfans ook maar onder.
