Unfolding the roots
(MMRecords 2016001)
Terug naar de basis. Zo zou je vrij vertaald de titel van de recente MandolinMan cd kunnen beschouwen. Want na de Bossa Nova bewerkt het Vlaamse mandolinekwartet opnieuw Vlaamse en nog specifieker Brabantse melodieën. En of het nu warm Caraïbisch of regenachtig Vlaams is: het blijft een genot om de sublieme klanken van de vier mandolines te horen. Hoe geheel anders is dit dan de doorsnee flauwe deunen van de semi klassieke mandoline orkestjes. Levendig, ondanks de bejaardheid van de tunes. Geheel opgefrist met een hedendaags allure. Sprankelend door de vingervlugge touches op de dubbelsnaren. Maar eveneens fonkelend in schoonheid en emoties, zoals het fraaie Mazurka Houtem.
De kracht ligt hem hier niet in de snelheid, maar in de lyriek van de melodie. De wijze waarop het viertal van MandolinMan – Peter-Jan Daems, Andries Boone en Dirk Naessens op verschillende mandolines, Maarten Decombel op mandocello – de arrangementen opbouwt is groots. De mandolines omspelen elkaar, vullen aan. Nergens is het stampen, maar immer transparant doordacht.
Zeer knap vind ik hun versie van het gekende De reuzenkens (was het Rum of toch Lais?), waar het fragmentarische uitmondt in een holistische, samenhangende melodie. Soms knallen ze er direct in, maar meestal is het een spel van spanning, hoogtepunt en wegsterven. De verscheidenheid in typen melodieën – van polka’s, mazurka’s, walsen tot schottischen – zorgt voor afwisseling. Naast de mandolines wordt gedoseerd percussie, synthesizer en een enkele gitaar toegevoegd.
De cd kent twee bonustracks: het jazzy Rumba del Raval (met fluitist Stefan Bracaval) en het korte Contredans Ghent (in a minor) met het Brasschaats mandolineorkest. De hogeschoolfolk van de heren MandolinMan heeft echter nauwelijks toevoeging nodig. MandolinMan is al een kunststuk op zich…