(By Norse Music BNM077CD)
Na haar album Amame, dat ze maakte met jazzpianist Bugge Wesseltoft en aardig ingetogen en lyrisch overkwam, keert de Noorse zangeres en activiste Mari Boine muzikaal terug naar voorgaande albums. Dat wil zeggen dat de elektronische muzikale deken terugkeert. Het overgrote deel van de composities is zowel tekstueel als muzikaal van de Samizangeres zelf, al zijn er samenwerkingen.
Het album opent nochtans bescheiden met het nederige Die dien luohkkai (up that hill). Het daaropvolgende Dánsso fal mu váhkaran (keep on dancing Vahkaran) geeft meer prijs van wat je op dit album kunt verwachten. Het zou geen slecht figuur slaan op een houseparty…Kenmerkend voor de tracks is dat ze merendeels rustig beginnen met inleidende, filmische klanken uit de elektrodoos, waarna instrumenten als elektrische gitaar, bas en drum bijgevoegd worden. Naarmate een deel van de song is verstreken neemt de dynamiek toe, wordt de bescheidenheid ingeruimd voor krachtiger klanken en opzwepender ritmen.
Een en ander wil niet zeggen dat het allemaal drums & beats is wat de klok slaat. Er zijn wel degelijk slowtempo ballads, de uitvoering is voldoende, maar ik zou graag een wat naaktere Mari Boine willen horen, niet ingepakt in een digitaal synthetische elektronica deken. Want juist die stem is vol overgave, boeiend, fascinerend. En dat komt op de Alva manier niet helemaal tot zijn recht. Er is een soort standaard in de aanpak van de arrangementen en dat maakt het wat voorspelbaar.
Toch is het geen slechte cd met bijvoorbeeld in Anarjoh gattis (By My Beautiful River) wat glans van de ‘oude’ Mari Boine. Of het intrinsieke Mu eadni (Mother of mine). Schrijf Mari Boine (nog) niet af…
