Mari Kalkun – Ilmamötsan

Ilmamötsan
(Nordic Notes NN103)

Het lijkt wel of de kantele aan een enorme revival is begonnen. Buiten Finland en de Baltische staten dan, want daar is het ongeveer wat de tin whistle in de Ierse muziek is: een huisinstrument dat iedereen lijkt te bespelen. Je moet wat relativeren, want dankzij de onvermoeibare energie en niet aflatende producties van Christian Pliefke zijn er de laatste jaren waarschijnlijk meer cd’s uitgegeven met muziek op kantele dan in de afgelopen twintig jaar het geval was.
Ilmamötsen van Mari Kalkum is een prachtig album, waarbij de Estse naast de 12- en 36-snarige kantele andere instrumenten bespeelt en zingt. Haar stem is zeer prettig om naar te luisteren. Ze zingt heel ingehouden, soms fluisterend, wat goed past bij de sfeer van de composities. Maar ze kan ook krachtig uithalen, spelen met dynamiek, zoals in The forest brother game, een zeer knappe composities over de communicatie tussen gevluchte partizanen en hun belagers tijdens WOII.
De teksten zijn gezongen in diverse Baltische talen, maar de Engelse vertaling is afgedrukt. Soms klinkt de muziek van Kalum minimalistisch. The heart beats begint bijvoorbeeld met een repetitieve sequens, gespeeld op bellen of klokken die klinken als een xylofoon. Subtiel wordt een accordeon toegevoegd.
In andere tracks gebuikt Kalkun harmonium, e-bow en percussie, maar telkens als sfeerbepalers. De vrolijke afsluiter Fly Linda is een ode aan haar dochter en wordt begeleid door een Estse brass sectie. Ilmamötsan is een zeer sfeervol album: vol power als dat nodig is, maar ook ingehouden, harmonisch en lyrisch. Je wordt als het ware meegezogen in een trip rond voornamelijk eigen composities met ballen, maar ook gevoel.

Scroll naar boven