 |
Hidden
(One little indian TPLP1157CD)
Twee jaar geleden verscheen het officiële debuut van Marry Waterson in duo met broer Oliver. The days that shaped me was een van de mooiste cd’s van de laatste tijd van Britse bodem. De sfeer was ingehouden, haast zwaarmoedig. Niet in de laatste plaats door het zware stemgeluid van Marry en de sobere akoestische begeleiding door Oliver. Het deed gelijk denken aan de beste periode van moeder Lal. Dat het duo met Hidden het wat over een andere boeg gooit is logisch. Marry heeft voldoende (eigen) kwaliteiten om niet telkens die vergelijking met de legendarische Lal te hoeven ondergaan. Al is er altijd die klankkleur en dat slepende in die zang, die dictie, de dichterlijke vaardigheden. Hidden is steviger. Oliver hanteert vaker wel dan niet de elektrische gitaar, maar doet dat op een wijze die zeker niet storend is. De arrangementen zijn breder, met een hoop gastmusici (Reuben Taylor, Pete Flood, Barney Morse Brown, Miranda Sykes) en gastvocalen van oom Martin Carthy, nicht Eliza en Barry Coope en Lester Simpson. Naast een bredere instrumentatie is er vooral meer afwisseling in tempi en stijl. I won´t hear heeft een reggae-achtig ritme, Going going going zou zo van een ouder album van de meezingende Eliza kunnen stammen. Gormandizer is een poppy song van een soort verlopen Cindy Lauper, terwijl Scarlet Scarlet tegen musical aanleunt. Starveling lijkt een prima song voor een reünie van Pink Floyd, met spacy gitaarklanken van Knight. Ze bevallen mij minder, al waardeer ik de uitdaging die Waterson en Knight zoeken en aangaan. Maar de kracht van Marry ligt volgens mij juist in de spaarzaam begeleide, door merg en ziel gaande slow ballads, met die klagende stem die alle ruimte krijgt. Er staan gelukkig een meerderheid aan songs op deze cd die de wat mindere vergoeden. Desondanks wordt het niveau van The days that shaped me niet benaderd. Misschien moeten mijn oren eerst wennen en is dit een groeibriljant.
