Martin Simpson & Dom Flemons

Proudly present a selection of ever popular favourites
(Fledg’ling FLED3100)

De titel en de hele lay-out doen de suggestie dat het hier een live opname betreft. En dat is het ook. De twaalf tracks werden geregistreerd tijdens diverse optredens van het duo in de najaarstournee in 2015. Een jaar eerder kregen ze namens de English Folk dance and song society de gelegenheid een project op te zetten rond songs en tunes die gekend zijn in zowel Engeland als Amerika.
Dom Flemons is de Amerikaan in dit gezelschap en speelt banjo, mondharmonica, panfluit en percussie en zingt. Simpson voegt daar zijn gitaar, banjo en stem aan toe. De Brit woonde flink wat jaren in de US en maakte daar vooral albums met Amerikaans getinte rootsmuziek. Nog steeds vind ik sommige van zijn uitvoeringen van klassiekers als Highway 61 en Delia tot de allerbeste horen.  Zijn banjo picking techniek is extraordinair.
Ook op dit album staan klassiekers: John Hardy, Short time come again no more (variant van Hard Times), Stealin’ en Champaigne charlie bijvoorbeeld. Ook wat onbekender werk en dat maakt het dan weer interessant. Het spel van Simpson is onovertroffen. Soms blijft hij dicht bij wat we van hem de laatste jaren kennen: fraaie, met passie gezongen ballads in die onovertroffen gitaarbegeleiding.
Maar gelukkig kent deze cd ook een knallende Simpson met een oerkracht in zijn banjo spel. Flemons banjo stijl is geheel anders, minder expressief, meer basaal. Zijn percussie is navenant.  Het zorgt voor een afwisselende cd, van de vrolijke ragtime opener My money never runs out, het bluesy en in de zangstijl van Sonny Terry gezongen If i lose tot de aanklacht Short time come again no more en het country achtige Too long, een eigen compositie van Flemons over muzikanten en hun reizende bestaan. Bulldoze blues is voor de oudere generatie een ‘aha erlebnis’ vanwege de bekende melodie van Canned Heat, de introsong van de Woodstockfilm.
Ik heb wel erg moeten wennen aan de cd die, enerzijds vanwege de gevarieerdheid en anderzijds door een sterk Amerikaans accent, toch net geen eenheid vormt. Ook mis ik wat dynamiet en ruwheid in de uitvoeringen. Misschien moet je het dan ook gewoon live gaan zien…

Scroll naar boven