 |
Murmurs
Topic TSCD 591
De namen staan alle drie even groot vermeld op de hoes en illustreren daarmee de onderlinge gelijkheid van de muzikanten. Uitblinkers op hun eigen vlak: Martin Simpson als meestergitarist, banjospeler en zanger, Andy Cutting subliem –en ten onrechte ondergewaardeerd -op trekzak en Nancy Kerr als fiddler en vocaliste. Laatstgenoemden speelden eerder als gastmuzikant op diverse soloschijven van Martin Simpson, maar Murmurs is het resultaat van een echt trio. En wat voor een. De cd brengt afwisselend standaard traditionals als The Cruel mother en Plains of Waterloo naast eigen songs van Kerr en Simpson, aangevuld met instrumentalen van de drie. De cd opent vertrouwd met een echte Simpson song Dark swift and bright swallow over de plek in Devon waar in 1944 voor D-Day werd geoefend. Behalve een pakkende tekst is de melodie weer heerlijk melancholisch met de bekende Simpson harmonischen op gitaar en Kerr en Cutting in een bescheiden ondersteunende rol. In Richmond cotillion gaan alle instrumentale remmen los. Met een clawhammer techniek op gitaar benadert Simpson in deze old time stringband tune de banjo, terwijl Kerr haar fingerpicking techniek op de fiddle etaleert. In Kerr’s Dark honey krijgen we dan echt die banjo te horen. Haar octavenspel op fiddle zorgt nog meer voor een countrysfeertje. Indrukwekkend is ook de spanningsvolle uitvoering van Fair Rosamund. Knappe van het trio is dat er onmiskenbaar referenties liggen naar eerder (solo)werk van Simpson, Kerr en in mindere mate Cutting, maar dat juist de toevoeging van de anderen de grote meerwaarde vormt in de uitgevoerde track. Nergens geforceerd, maar zeer natuurlijk, alsof het gewoon zo hoort. In iedere track valt je wel iets op, of boeit je. Nergens kent de schijf een zwak moment, er is afwisseling tussen rustige momenten- vaak ballads- en meer up-tempo tunes. Vermeldenswaard nog de uitvoering van Cruel mother, hier in een verrassende 5/4 maatsoort, waardoor het me doet denken aan enerzijds Sovay en anderzijds Kirkpatricks George’s son. Met name Cutting speelt hier een niet te onderschatten rol. Heerlijk is het daarna volgende meeslepende Seven years. De typische Kerr song Not even the groud, inclusief kenmerkende overslaande stem en walstempo, wordt geïntegreerd met Cuttings enerverende tune Two ladies, waarin alle instrumentale finesses liggen opgeslagen. Een echte bluesuitvoering van Lal Watersons Some old salty besluit deze fascinerende cd. Zonder meer een van de hoogtepunten van dit muziekjaar.
