Martin Simpson – Vagrant Stanzas

 

martin simpson vagrant stanzas

Vagrant Stanzas

(Topic TSCD589)

Een cd van Martin Simpson koop je al lang niet meer vanwege de vernieuwende elementen. Ook niet omdat de wellicht beste folkgitarist ter wereld zijn kunnen laat horen. Of omdat Simpson zich de laatste decennia tot een voortreffelijk zanger en vertolker van songs heeft ontwikkeld. Je koopt hem vanwege al die drie factoren en je weet dat je je er geen buil aan valt. Of dit album nu beter of minder is dan de voorganger(s) doet er weinig toe. Door het constante hoge peil is die vraag nauwelijks te beantwoorden. Het enige wat je kan aangeven is hoe ze onderling verschillen. Vagrant stanzas onderscheidt zich vanwege het gegeven dat het een geheel solo ingespeeld en gezongen album is. Er zijn een beperkt aantal overdubs. De meeste tracks werden in één take opgenomen en, zoals Simpson zelf verklaart, geregistreerd aan de keukentafel. Dat resulteert in een intiem, maar ook intens album met een hoge dosis ‘live’ gevoel. Alsof meneer Simpson direct voor je zit of staat. De repertoirekeuze varieert weer van Amerikaanse tot Britse songs, eigen(tijds) werk en traditionals. Het album heeft een wat meer Amerikaans karakter dan de recente voorgangers, met name doordat er regelmatig slidegitaar of banjo gespeeld wordt. Eveneens bewerkt Simpson een aantal (country)bluesliederen of Amerikaanse folksongs met het typerende fingerpickingwerk. Toch ook staan er voldoende Britse songs op het album, zoals een schitterende uitvoering van Chris Woods Come down Jehovah, een sterk allegorisch lied. Of Leon Rosselsons Palaces of gold, een scherpe aanklacht tegen het kapitalisme. Simpson zelf schreef Jackie and Murphy, het indrukwekkende eerbetoon aan hospik Jack Simpson Kirkpatrick en zijn ezel in de strijd rond Gallipoli in WO1. De instrumentalen, waaronder zijn eigen compositie Molly as she swings, refereren meer aan de Britse folk. Maar de grens ligt niet zo scherp bij Simpson. Zo wordt de Britse traditional Lady gay (of The wife of Usher’s well) met de banjo vertolkt alsof het van Amerikaanse herkomst is. En dat is ook gedeeltelijk zo. De integratie bij Simpson is voortreffelijk en dan geldt niet the best of both, maar het geheel is meer dan.. Simpson haalt de echte blues uit de Britse songs naar boven en omgekeerd het verhalende. En laat hij dát nu perfect beheersen.

Scroll naar boven