1960
(Pipe Records PRCD034, Lucky Dice Music)
Na zijn hommage aan Phil Ochs Days of decision en daarna de EP When we get through this, komt de Welsche singer-songwriter Martyn Joseph nu met 1960, zijn 23e studio-album. Dat jaartal is het geboortejaar van Martyn Joseph. Inmiddels zelf de 60 gepasseerd dus, in de periode dat de pandemie de wereld in een stevige greep hield.
Die combinatie van ‘çoming of age’ en op jezelf teruggeworpen zijn, zorgde voor een bijzonder persoonlijk album. Naast zang en gitaar verzorgde Martyn ook bas, mondharmonica, piano en orgel. Gastmusici worden incidenteel ingezet, onder andere Janis Ian (piano, zang), Antje Duvekot (achtergrondzang) en Andrew Coughlan (bas).
Enige reflectie is daarbij niet vreemd. Er wordt meer achterom gekeken dan vooruit. Joseph stelt zich daarbij voor hoe zijn leven er uit had gezien als hij andere keuzes had gemaakt. Zonder spijt, maar met de bijbehorende verwondering. Born too late is daar exemplarisch voor: het gaat er niet om of je op het juiste moment bent geboren, maar om wat je met je tijd doet.
1960 is geïnspireerd op de muziek van Glen Campbell, van wie de 10-jarige Martyn Joseph op TV het Jimmy Webb-nummer Wichita lineman hoorde en als gevolg daarvan in de ban raakte van melancholieke muziek. Dat is ook een overheersend gevoel op 1960, gecombineerd met kracht en verwondering.
Een huis vol herinneringen leent zich bij uitstek voor een melancholisch gevoel, en dat is ook wat in het nummer House expliciet naar voren komt. En als Janis Ian haar stem en pianospel er dan ook nog voor leent… In I have felt so much gaat Martyn Joseph terug naar zijn kinderjaren, vijf jaar oud en gezeten op de achterbank van de auto die zijn vader, met een elleboog uit het raam hangend, bestuurt.
Niet zelden doet de stem van Martyn Joseph denken aan Bruce Springsteen in diens minder robuuste hoedanigheid. Ook dat draagt bij aan de weemoedige sfeer op 1960. Het moge duidelijk zijn dat je als aanstaand luisteraar klaar moet staan voor een nostalgische trip.
