Dark enough to see the stars
(In the Black Records/ Thirty Tigers)
Mary Gauthier’s Rifles & rosary beads uit 2018 sprak me aan omdat de songs gemaakt waren met Vietnamveteranen, die niet zo fijn uit de strijd voor hun land zijn gekomen. Een boeiend en mooi album en zeer integer over een foute oorlog in Amerika’s verleden, waar nóg steeds mensen pijn voelen over hun deelname.
Haar eigen leven was ook een puinhoop maar daar is al door velen aan gerefereerd. Dat leven zorgt wel voor de diepte van haar songs en haar stem. Ik ben haar gaan volgen (op en af) vanaf haar tweede album Drag queens and limousines uit 1999. Ze heeft een karakterstem die ik zo uit m’n geheugen kan plukken. Haar Amerikaans knauwende, daar moest ik aan wennen, maar dat ging snel. Het is soms moeilijk te bepalen hoe zo’n stem zich vast haakt in je geheugen. Op dit nieuwste album heeft ze ook dat lenig glijdende in haar stem.
Dark enough to see the stars, een optimistische en hoopvolle zinsnede van Ralph Waldo Emerson, die Martin Luther King gebruikte in zijn ‘Mountain Top’ toespraak in 1968 – zijn laatste toespraak voor hij werd vermoord. De titel van haar nieuwe album, dat ook in haar eigen leven op veel momenten van toepassing was. Dit is een positief album waarin rust, regelmaat en liefde in haar huidige leven een nieuwe dimensie is. Het nieuwe album heeft een vol folkrockgeluid binnen het americana genre. Ze wordt begeleid door een grote band, waarvan ik alleen Allison Moorer ken en die zélf ook mooie albums heeft afgeleverd.
Veel nummers op dit album hebben meerstemmige refreinen die fijn mee te zingen zijn. Het verhaal, de zoektocht die ze vertelt is verpakt in sterke teksten. Soms simpel, maar daardoor duidelijk invoelbaar. In haar ode aan mijn geboorte stad Amsterdam hoor ik ergens de zangstijl van Dylan. Een mooi nummer.
Naar mate het album vordert, verandert het wat steviger rockgeluid in de begeleiding, wat meer richting melodieuze folkpop en worden de nummers meer verstild. Bij de zoektocht in How could you be gone komen de viool en viola er al bij: een geweldig groots geluid en sterke vol berusting. De zoektocht met angstige vertwijfeling gaat verder in Where are you now, wat stiller is, maar de aandacht afdwingt. In de titeltrack vertolkt ze de gevoelens die ze ervaart in die zoektocht. Het daaropvolgende The meadow zoekt Mary verder en doet ze haar geliefde in mijmering fijne voorstellen. Fats Kaplan is met z’n pedal steel allang een onderdeel van de begeleiding, maar valt in dit stuk positief op.
Op Truckers and troubadours laat Mary Gauthier horen dat ze naast haar mooie gitaarspel ook best overweg kan met de mondharmonica. Het is de single, een slow blues van alsmaar verder gaan en loslaten van geliefden en zekerheden. Waar ze in The meadow haar geliefde al bij zich droomde, blijkt ze nog te zoeken in About time, waar ze mijmert over de kleine dingen, gebaren, de aanrakingen, de lach en het samenzijn met haar geliefde. De mondharmonicasound in dit nummer doet mij sterk denken aan de gevoelige kant van Neil Young.
In het eerste nummer, Fall apart world, blijkt ze al haar vrouw te gaan verliezen. In het laatste nummer, Till I see you again, lijkt ze haast te berusten en wenst ze haar geliefde, waar dan ook, alle goeds in haar wereld. De muziek ademt dan alle rust die bij de tekst hoort.
Je moet er even voor zitten, maar dit album is weer een meesterwerkje en haar doorzettingsvermogen heeft hier weer een succesalbum opgeleverd. Zeer de moeite waard!
