Zonder titel
(Felmay fy7032)
Klezmer is van zichzelf een genre dat dicht tegen de jazz aanleunt. Het instrumentarium van de stijl zoals die in de eerste helft van de vorige eeuw in de VS gespeeld werd, deed sterk denken aan dat van Dixieland. Het is dan ook geen wonder dat klezmermuzikanten tegenwoordig graag overstappen naar meer jazzy vormen. Met wisselend artistiek succes. Ik zeg dat er maar even bij, want mengvormen waar de gemakzucht vanaf druipt, gooien bij een achteroverleunend publiek zonder enig probleem hoge ogen. Rietblazer Matt Darriau hoort tot een categorie die hoger wil inzetten. Vanaf de toppen van zijn kunnen en verbeeldingskracht bestrijkt hij een breed terrein. Darriau heeft in zijn kwartet (voor deze cd uitgebreid met pianist Bojan Zulfikarpasic, afgekort tot Z.) uiterst flexibele musici om zich heen verzameld. Gitarist Brad Shepik werkt zich snel door de begrenzingen van pop, jazz en balkan. Rufus Cappadocia laat zijn vijfsnarige cello afwisselend krassen, gruizen en dromerig gonzen, maar gebruikt hem ook voor het bijpunten van dansritmes die je doen verlangen naar een oneven aantal benen. Z. zeilt de hele wereld rond op zijn toetsen. Alles even soepel en helder. Aanhaken en meereizen is het devies.
Tracks: