![]() |
Like a radio
(MIG o2032)
Iain Matthews kan het niet laten. De 71-jarige singer-songwriter voegt wederom een album toe aan zijn toch al rijke verzameling. Dit keer met Matthews Southern Comfort. In de jaren zeventig maakte die formatie twee albums, sterk gekleurd door het gebruik van de pedalsteel, waarmee de groep de plakker ‘countryrock’ kreeg.
Begin deze eeuw richtte Matthews een nieuwe editie op, die ook weer aan personele veranderingen onderhevig is. Bart Jan Baartmans blijft zijn trouwe adjudant, evenals toetsenist Bart de Win die Mike Roelofs verving. De oorspronkelijke zangeres Terri Binion en gitarist Richard Kennedy maakten slechts deel uit van de eerste studioband. Live verving Elly Kellner Binion, maar ook haar plek wordt inmiddels ingenomen door Eric Devries.
Het zijn de poppetjes waarmee Matthews steeds dichter bij zijn doel komt: oude en nieuwe songs (her)creëren met een onvergetelijke indruk. En dat is op Like a radio aardig gelukt. Neem alleen al de herziende versies van To Love, Something in the way she moves en vooral Darcy Farrow. Niks niet coveren, maar compleet de boel strippen en opnieuw aankleden. Zo wordt Darcy Farrow een heerlijke ballad met De Win in een hoofdrol.
Blijven er – inclusief de bonustracks – twaalf nieuwe songs over. Geschreven door Matthews, maar in een flink aantal gevallen bijgestaan door zijn groepsmaten. Teksten over heden en verleden. Zo handelt Jive Pyamas over herinneringen aan L.A. uit 1973, maar het is voorzien van een moderne wat jazzy upbeat melodie. Ook muzikaal wandelt Matthews door zijn catalogus. Crystals on the glass en Bits and peaces zouden zo uit het repertoire van Plainsong kunnen stammen. Chasing Rainbows en The age of Isolations benaderen qua structuur het werk uit de laatste decennia, waarbij je bij die laatste structuren van Woodstock terughoort. The thougt police past in zijn USA periode, Darcy Farrow zijn eerste jaren. Phoenix rising refereert in de verte het meest aan de originele band, vooral door de resonator van Baartmans en de buigingen in de melodielijn. Right as rain werd geschreven met Michael Fracasso in de Amerikaanse periode.
Het lijkt een verzameling van losstaande stijlen, maar het tegendeel is waar. Bindende factor is uiteraard de stem van Matthews, maar de band schept een coherent, herkenbaar geluid met dan weer de toetsen als fundament en de gitaar die fraaie fratsen uithaalt en andersom.
Geen makkelijk en direct toegankelijk album. Je zult ook muzikaal een en ander op je moeten laten inwerken. Net als de teksten vraagt het om meerdere luisterbeurten om uiteindelijk je zeer positieve oordeel te kunnen verdienen.