 |
The new mine
(MIG 02222CD)
Hoe moet je als band je op dit moment profileren met een gloednieuw album: geen premièrevoorstelling, geen promotour, geen of beperkte (live) interviews op radio… Het overkomt Matthews Southern Comfort dat parallel aan de uitbraak van het Coronavirus een opvolger voor Like a radio op de markt slingert. Dan maar een recensie…
Er rust vervolgens een verantwoordelijke taak op de schouders van de recensent. Want die recensie behoort eerlijk en zoveel mogelijk objectief te zijn. Om maar met de deur in huis te vallen: daar twijfel ik aan. Trouwe lezers weten dat ik een grote fan van Iain Matthews ben. Al vanaf het begin volg ik zijn carrière. Niet alles was even succesvol of goed, maar toch. Hij vond zijn weg. Zeker na zijn verhuizing naar ons eigen Nederland begon het meest vruchtbare gedeelte van zijn carrière. Muzikaal hoogtepunt op hoogtepunt. More than a song, samenwerking met Ad Vanderveen, heropgericht Plainsong, een enkel solo album tussendoor en het als een Phoenix herrezen Matthews Southern Comfort.
Het was en is smullen geblazen, en het is gelukkig nog niet allemaal voorbij, ondanks de vijftig muzikale jaren die al achter hem liggen en een leeftijd waar menigeen al ruim met pensioen is. Maar Matthews Southern Comfort is geen soloproject ondersteund door een paar gastmuzikanten. MSC anno 2020 is een gelouterd en hecht collectief. Dat blijkt niet alleen uit het in samenwerking componeren van 10 van de 12 tracks op deze cd. En net als de twee covers – een gedurfde en zeer geslaagde versie van Joni Mitchell’s Ethiopia en E. Snodderly’s Working in the new – kwamen de arrangementen gezamenlijk tot stand.
Snaren- en producerwizzard Bart-Jan Baartmans springt in het oor met inventieve loopjes, flitsende soli en soms weirde soundscapes. Maar evengoed zorgt toetsenwonder Bart de Win voor sfeervolle, jazzy en swingende toevoegingen. Minder op de voorgrond wellicht, maar zeker de perfecte side-kick (singer) is singer-songwriter Eric Devries, die met de grote meester voor perfectie harmoniezang zorgt en af toe zelf de lead voor zijn rekening neemt. Die twee stemmen slingeren als lianen ineen tot een perfecte sterke streng.
Kenmerkend voor het nieuwe MSC zijn de frequente toonsoortwisselingen. Qua sfeer en stijl is er een enorme variatie. Van het jazzy Ehtiopia, het gospelachtige The hands of time (met een heerlijke vloeiende solo op mandoline door Baartmans), een vintage 60-er jaren sound in Feet it, een standaard Matthews ballad Patty’s Poetry tot het rauwe bluesy Working in the new mine, country gerelateerde C’mon amigo en spooky A secret is gone. En ondanks die grote verscheidenheid ademt de cd één geheel uit.
Was voorganger Like a radio al een diamant, deze The new mine bevestigt de klasse van de huidige coherente band.
