(MHCD114. CRS)
Iain Matthews zal altijd geassocieerd worden met Woodstock. Zelf zette hij geen stap op het festival, maar scoorde wel een wereldhit met Joni Mitchell’s gelijknamige song. Het lied staat nog steeds op zijn livelist en elke keer is het verrassend hoe hij weer een ander, verrassend arrangement aan het nummer weet te geven. Voorbeeld van hoe een artiest zich elke keer opnieuw weet ‘uit te vinden’ en niet slaafs getrouw kopie op kopie laat horen.
Je verwacht Woodstock dan ook op The Woodstock album, het gloednieuwe album van de hedendaagse creatie van Matthews Southern Comfort. Niets is minder waar. Met BJ Baartmans als stuurman op het schip bewerkten Matthews, Eric Devries en Bart de Win 15 songs die destijds op het festival der festivals klonken (Mitchell schreef het lied uit teleurstelling dat ze niet op het festijn kon/mocht spelen en was daar dus niet te horen). Op een voortreffelijke, aanstekelijke en originele wijze bewerkt het viertal overbekende songs. Luister eens naar de uitvoering van Jimi Hendrix’ Purple Haze, toch een voorbeeld van stevige rock. Over de wat jazzy vocalen leggen De Win – subtiel swingende keyboardsolo – en Baartmans – krachtig elektrisch gitaar – en de basale ondersteuning van Devries een toch transparante begeleiding neer.
Een nummer dat perfect past bij het huidige MSC is This Wheel’s on fire (The Band): loepzuivere meerstemmigheid en zwoele, licht jazzy instrumentale ondersteuning. Wat mij betreft een blijvertje. Hetzelfde geldt voor de bewerking van Santana’s Evil ways. De transformatie van het lied is ongeëvenaard. Met de accordeon van De Win krijgt het bluesy Goin’up the country (Canned Heat) en lekker folky twist.
Minst bekende lied is wellicht High Time (Grateful dead). Ook de uitvoering – wat Gram Parsons gerelateerd – kan me niet zo bekoren. Beter geslaagd is de tweede onbekende: Richie Havens’ Get together, met slecht 1:39 toch imponerend gebracht. Het nauwelijks te coveren Spinning wheel (Blood, Sweat & Tears) wordt met name door de geniale trukendoos op de gitaar van Baartmans een monsterlijke bewerking. Meer folky songs als 4 + 20 (Crosby, Stills, Nash), If I were a carpenter (Tim Hardin) en Darlin’ be home soon (John Sebastian) worden transparant en overtuigend gebracht.
Als je 15 van deze krakers op eigen wijze, met een eigen herkenbare sound een nieuwe ‘smoel’ mee kan geven, dan ben je klasbakken. Songs van bijna 55 jaar terug behoren tot My generation (The Who), maar als je die uitvoert in deze vorm, dan worden ze van This generation. Echte folk dus!
