(Poetman Records PMR70036)
Er staan meer dan 20 albums op zijn naam. Toch is dit het eerste album waarmee ik kennismaak met de Amerikaanse singer-songwriter Michael Johnathan (al recenseerde collega Hans van Deelen in het verleden een paar van zijn albums). En dat was geen teleurstelling. Normaal neemt Johnathan eigen werk op, maar voor dit album coverde hij negen min of meer gekende nummers, persoonlijke favorieten van de singer-songwriter.
Daarbij twee Dylan songs: gewaagd is (Like a) Rolling stone, een haast onmogelijk te coveren song. Johnathan smijt er een deels akoestische (coupletten) en deels rockarrangement (refreinen) tegen aan, dat verrassend goed werkt. Make you feel my love van dezelfde Dylan is bekend geworden door Adele en krijgt hier een wat romantische aanpak.
Johnathan is veelzijdig in stijl. Naast meer rocky songs (een heerlijke versie van The Stones Satisfaction) ook romantische ballads (een knappe, pure bewerking van Don MacLean’s Vincent), naast jazzy songs (Blue moon van Hart & Rogers) tot poppy songs (Cats in the cradle van Harry & Sandy Chapman). Zeer integer is zijn versie van Gordon Lightfoot’s If you could read my mind, maar ik vind Love Hurts (in betere versies van Parsons/Harris of zelfs Nazareth) iets te geprononceerd. Seeger Mashup is een ode aan Johnathan’s grote voorbeeld Pete Seeger, met diens Where have all the flowers gone als leidraad in een medley.
Datzelfde trucje past hij min of meer toe in slottrack Legacy, met daarin een opsomming van liedtekstfrasen van zijn muzikale voorbeelden. Het is de enige originele song van de singer-songwriter op dit album. Geen groots zanger, wel een verdienstelijk muzikant met een breed spectrum aan mogelijkheden.