Big Easy Express
(S2BN Entertainment / Bertus)
Volledige naam uitvoerenden: Mumford & Sons, Edward Sharpe & The Magnetic Zeros, Old Crow Medicine Show
Filmmaker Emmett Molloy maakte een ongelooflijk mooie documentaire over passie voor muziek, met uitsluitend muzikanten die muziek ademen. Het idee achter deze documentaire is zeer geslaagd in beeld gebracht: een treinreis van Californië naar New Orleans met aan boord drie bands die ieder op een geheel eigen manier folkgerelateerde muziek spelen. Onderweg is meermalen langs het spoor een podium opgebouwd waar de plaatselijke bevolking zeer onderhoudende concerten kan bijwonen. Het hele proces van het instappen tot het einde van de reis is mooi vastgelegd middels de veranderende landschappen, de muzieksessies aan boord en de sferen van de concerten en al het randgebeuren. Maar wat deze film helemaal bijzonder maakt is de samenstelling van de trein: het is een aaneenkoppeling van een aantal vintage treinstellen. Geen stoomtreinen, maar wel authentieke lange afstand wagons. De film begint met een kleine rondleiding door Jade Castrinos, waarin in achtereenvolgende coupées Mumford & Sons, Old Crow Medicine Show en Edward Sharpe & The Magnetic Zeros musiceren. Ieder een eigen stijl, maar allemaal muziek die mooi in elkaar past. Muzikale uitwisselingen zijn aan de orde van de dag, en ook tijdens de onderweg gespeelde concerten staan al deze zeer enthousiaste muzikanten samen op de planken. Wanneer zanger Alex Ebert (The Zeros) een trapje naar een topcoupée oploopt en daar plaats neemt in een voornamelijk uit glas bestaande ruimte is de toon van de film helemaal gezet. Uitgestrekte landschappen, het geluid van de treinwielen over het metaal van het spoor zetten een ongelooflijke sfeer neer waarin skiffle, old time, de typerende stijl van Mumford & Sons en vooral folkklassiekers als This train is bound to go leidt naar een ongelooflijke muzikale kick. Ik zie alleen maar enthousiaste en bevlogen muzikanten en publiek. Big Easy Express is een hele degelijke feel good documentaire geworden. Het verslag zelf duurt één uur en tien minuten, maar samen met al het eveneens schitterende beeldmateriaal dat bij het knippen de documentaire net niet gehaald heeft, levert deze film een enorme adrenalinestoot van meer dan anderhalf uur op. Zelfs zo gevaarlijk groot, dat je eraan verslaafd kan raken. Dit is absoluut één van de mooiste muziekdocumentaires die ik ooit gezien heb!