Net als op de eerste dag lag ook de tweede dag het park waarin de Music Meeting wordt gehouden, vol in de zon. Om van de ene kant van het veld naar de andere kant te lopen, was als het lopen door een steeds veranderend labyrint, bijna elk grassprietje was bedekt met genietende mensen, rondrennende kinderen en dansende muziekliefhebbers. In de tenten van de mini meeting was het een komen en gaan van kinderen die hun eigen wenskoekjes wilden bakken, vliegers wilden ontwerpen of voodoo beelden wilden kleien. Op een klein podium, aan de rand van het festival, presenteerde de verschillende workshopbands zich en in de Mixed medialounge werden artiesten geïnterviewd en gaven de muzikanten kleine, intieme optredens. Dus zelfs zonder een kaartje voor de Kathedraal, de grote tent waar de hoofdacts optreden, hoefde niemand zich ook maar een minuut te vervelen.
De aftrap in de Kathedraal was op de zondag voor de Cubaanse pianist Roberto Fonseca. Met zijn band wist hij vanaf het eerste moment de zaal te betoveren met uitstekend pianospel, swingende latin ritmes en een speelplezier waar menig andere muzikant een voorbeeld aan kan nemen. Naast een uitstekende saxofonist viel vooral de drummer Ramsés Rodriguez op met zijn energieke en opzwepende spel. Fonseca en Rodrigues daagden elkaar regelmatig uit en wisten samen enkele betoverende drum/piano duetten neer te zetten. Voor een optreden als dit is een uur te kort, Fonseca was het hoogtepunt van de zondag en het zal me niets verbazen als na de maandag zal blijken dat ze door menig bezoeker gekozen zouden worden als één van de smaakmakers van het festival. Aan het Black sea trio de taak om het eerste optreden op het buitenpodium te verzorgen. Ooit was het Black sea orchestra een indrukwekkend project waar grootheden als Okay Temiz en Ivo Papazov deel van uitmaakten. De Oekraïner Enver Ismailov maakte ook deel uit van dit orkest en vormde een trio om het muzikale idee, de muziek uit de oeverstaten van de Zwarte Zee , levendig te houden. Samen met percussionist Kornel Horvath en saxofonist Anatoly Vapirov speelde Ismailov een mengeling van stijlen waarin de oorsprong van de muzikanten regelmatig opdoken. Een leuk optreden van drie muzikanten die op een routineuze manier het publiek vermaakten. In de Kathedraal zitten inmiddels drie heren met snaarinstrumenten klaar.
Je zou het zo op het eerste gezicht niet zeggen maar in Les Triaboliques zit heel wat muziekgeschiedenis. Twee van de drie zaten in de band 3Mustaphas3, om maar eens wat te noemen. Het duurde even voordat het concert me echt wist te boeien. Het eerste deel bestond uit aardig getokkel, zonder dat het me nu duidelijk werd wat de heren precies wilde laten horen. Het tweede deel was daarentegen uitstekend van kwaliteit. Het leek wel alsof ze wakker werden, er werd veelvuldig contact met het publiek gezocht en met bezieling werd er uitstekende roots, blues, country en aanverwante stijlen gespeeld. Het getokkel van Les Triaboliques is nog amper verstomd of buiten bouwen de Hongaren van Besh O drom een waar feestje. Hun aanstekelijke 
folkrock is altijd weer prettig om naar te luisteren en het dankbare publiek laat zich graag meevoeren op de stevige beats en met de kolkende koperblazers. De ideale band voor het buitenpodium, die deed waar ze al jaren goed in zijn; een zittende massa overeind krijgen en laten bewegen.
De derde act in de Kathedraal was de Franse contrabasspeler Renaud Garcia-Fons. De geluiden die hij uit zijn instrument weet te halen zijn bij vlagen verbluffend. De ene keer klinkt het alsof hij een Ud bespeeld, vervolgens lijkt er een viool tevoorschijn te komen om daarna gewoon de gedaante van een contrabas aan te nemen. Hij werd bijgestaan door een uitstekende accordeonist en een percussionist die prima speelde, maar wat vlakker overkwam dan de rest van het gezelschap. De zang van zangeres en danseres Sabrina Romero zorgde naast mij voor een discussie tussen twee vrouwen. Haar hese stemgeluid werd door hen niet gewaardeerd en toen later bleek dat ze ook zonder heesheid uitermate krachtig kon zingen, werd de verwarring naast me groter. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook niet helemaal kan verklaren waarom ze ervoor koos om op twee van zulke verschillende manieren te zingen. Overigens kon het mij meer bekoren dan de twee dames naast me, die wel grote waardering bleken te hebben voor haar krachtige, ritmische manier van dansen. Na dit fraaie optreden begon de traditionele ‘Latin night’ met buiten allereerst de Dominicaanse nestor Jose ‘Puerto plata’ Cobles die, ondanks zijn hoge leeftijd, een heerlijk uurtje muziek wist neer te zetten. Vervolgens kon het dansen beginnen in de Kathedraal met optredens van Occidental brothers dance band international en de afsluiter La excelencia, waarbij de salsaliefhebbers volledig aan hun trekken kwamen.
Foto’s: Daan van Os
