Door Eelco Schilder
MUSIC MEETING Nijmegen 3-6 juni 2006
Toen René van Peer en ondergetekende vorig jaar de Nijmeegse Music-Meeting bezochten waren we toch wat teleurgesteld thuisgekomen. We schreven toen in Newfolksounds dat, ondanks de mooie locatie, de muziek maar zelden boven de middelmaat uit wist te komen. Ook was het hoofdpodium geplaatst in een grote, sfeerloze witte tent. Dit jaar neemt de organisatie revanche met een prachtig festival, een van de betere Music-Meetings die ik heb meegemaakt.
De grote witte tent was vervangen door een donkere, die net wat kleiner was en steeds behoorlijk gevuld. De akoestiek in deze tent was uitstekend en de donkere omgeving zorgde voor een sfeer waarin de muziek veel beter tot zijn recht kwam. Het buitenpodium met gratis concerten, de kraampjes en het mooie weer zorgden voor veel volk op het grasveld en een ontspannen sfeer van genietende mensen. Muzikaal had de organisatie hoog ingezet. Er waren diverse top acts naar Nijmegen gehaald, en die vielen over het algemeen niet tegen. Zo wist het Javaanse gezelschap Sambasunda overtuigend de traditionele muziek uit de provincie Sunda te mixen met invloeden uit West-Europa en Brazili. De indringende klank van de gongs en ketels werkte hypnotiserend en de afwisseling in ritme, maar vooral de sterke zang van Rita Tila, deden de rest.
Fascinerend was de Frans/Baskische zanger Benat Achiary. Ik stond perplex van de krachtige stem en de vocale uitdrukkingskracht die deze bijna zestigjarige zanger uitdroeg. Hij begon wat bescheiden, verlegen zelfs, maar wist met medewerking van een prima drummer en degelijke accordeonist het publiek steeds meer in vervoering te brengen. Zijn stijl is wel dusdanig eigenzinnig dat een deel van het publiek niet wist hoe snel ze de tent moesten verlaten, de achterblijvers genoten met volle teugen en smeekten bijna om meer.
De avond werd ingeluid met de Musicians of the Nile, misschien wel de bekendste groep, voornamelijk zigeunermuzikanten uit Egypte. Hun optreden bestond uit twee delen, waarbij in het eerste deel de snaren van de rababe (een soort oerviool) centraal stonden. De bezwerende muziek, de imposante verschijning van de heren en de intrigerende zang zorgden voor een boeiende voorstelling. In het tweede deel stond het riet centraal van blazers als de arghul en de mizmar. Het schelle geluid was een stuk minder prettig om naar te luisteren en het duurde dan ook even voor het oor aan deze muziek gewend was. Na het optreden verspreidden de muzikanten zich over het terrein om hun instrumenten, kleedjes en andere zaken te verkopen. De klank van de instrumenten dook nog regelmatig ergens op het terrein op en ik zag toch menigeen met een arghul of een rababe naar huis keren.
Ook op de maandag werd er indrukwekkende muziek gemaakt. De virtuoze jazz van Horacio Hernandez was prettig om naar te luisteren. Dit optreden boeide me vooral door het plezier en de passie waarmee de muzikanten met elkaar speelden. Hoe anders was dat bij Xam Xam, een project rondom Senegalese pozie met muzikanten uit Senegal en Nederland. Het woord wat zich al snel in mijn hoofd nestelde tijdens dit concert was keurig. Keurige muziek, keurig uitgevoerd met wel hele keurige zang van Sylvia de Hartog. Het was een van de weinige momenten dit weekend dat de muziek me niet wist te raken.
Het Poolse Motion Trio maakte alles weer goed. Drie accordeonisten die op hun akoestische instrumenten een verpletterende indruk achterlieten. Vindingrijkheid, klassieke, traditionele en popinvloeden, alles kwam voorbij. Geen samples, geen elektronica en toch had ik het gevoel naar een bijzonder eigentijdse band te luisteren met een vette pop sound. De afsluiting was in handen van de Desert Blues. Dat dit terecht als klapstuk werd gepresenteerd mocht duidelijk zijn, de tent was aanzienlijk gevuld. Tijdens dit optreden ging datgene mis wat juist het hele weekend van bijzonder goede kwaliteit was geweest: de geluidstechniek liet het behoorlijk afweten. Brommen, piepen, verkeerde afstelling van instrumenten (en bijgevolg constant geloop van technici en andere mensen over het podium) zorgden ervoor dat het concert maar zeer moeizaam op gang kwam. Voorman Habib Koit wist toch de zaal aan het lachen te krijgen door te zeggen dat het toch wel fijn was om weer in Tilburg te staan. Tilburg? Wat? Ooo Nijmegen? Is dit dan niet het Mundial festival? Met vervolgens een uitgebreid excuus dat toeren vermoeiend is en hij niet altijd weet waar hij wakker wordt. Terugblikkend op dit festival kan ik me niet anders voorstellen dat zowel publiek als organisatie met een tevreden gevoel huiswaarts ging. De Music-Meeting heeft zich dit jaar laten zien als een toonaangevend en voor alle leeftijden toegankelijk festival met goede muziek, verrassende namen en vooral een uitstekende sfeer.
datum: 12 juni 2006
