The Guesthouse Sessions
(Trad Records, Trad016)
Wat moet je als muzikant aanvangen wanneer een virus het culturele leven en de daarbij horende concerten zo goed als lam legt? Pascale Rubens (diatonisch accordeon, viool en zang) en Toon Van Mierlo (doedelzakken, diatonisch accordeon, bombarde, fluiten en sopraansax) vulden de dreigende leegte maar al te graag in met een aantal livestream-sessies in Studio Trad, zeven concerten in het totaal, waarvoor ze telkens andere bevriende muzikanten uitnodigden.
Die zijn trouwens allemaal te herbekijken en -beluisteren op hun officiële YouTube-kanaal en Facebook-pagina. Een bloemlezing hieruit vond zijn weg op dit album: veertien eigen composities, netjes verdeeld onder hen beiden, oudere nummers die een nieuwe outfit toebedeeld kregen, naast een aantal nieuwe nummers die geschreven werden in functie van enkele nieuwe muzikale werelden die ze via hun gasten verkenden. Die ontmoetingen met andere stijlen, en onverwachte instrumentale inbrengen, leiden er evenwel nergens toe dat ‘The sound of Naragonia’ de in mist zou gaan.
Zo trekken ze met percussionist Jo Zanders naar ‘Gooik’, voor velen dè ultieme inspiratiebron en vinden ze in Tristan Driessens (ud) en Simon Leleux (percussie) de ideale metgezellen voor een Oriëntaalse inkleuring van nummers als Alio, Amaris en Centiem en z’n pot (een sprankelijke fluitmelodie, gedragen door Toon, met stevige instap op accordeon door Pascale).
Ook Guy Swinnen bezocht het huis om er twee liederen van Reineke Van Hooreweghe, Songlines en We map the stars van stem te voorzien, het indringende, laatstgenoemde in samenzang met Pascale, en dit onder strakke piano- en gitaarbegeleiding van Jeroen Geerinckx.
Ongemeen interessant is ook hun samenwerking met pianiste Véronique Rubens, niet in het minst in het melancholische, door Pascale geschreven en gezongen Tout le temps. Met zijn Salue les grues en het op Bretoense leest geschoeide Jos Petrol vergast Toon ons op doedelzak respectievelijk samen met Philippe Laloy (sopraansax en basfluit) en Jo Zanders (percussie) op twee andere pareltjes uit hun rijke collectie.
En waarom niet ook de kids in het collectief betrekken? Dat blijkt voortreffelijk te klinken in Pascale’s The swallow, waaraan dochter Charlotte (zang) en Mathijs (zang en trompet) een felgesmaakte bijdrage leveren. En ook Maarten Decombel, vaste gitarist van hun kwartet, mocht niet op het appel ontbreken. Hij zet dan ook de toon in het mee door Leleux op percussie ondersteunde Biebzra. Uitgewuifd worden we door Jackie vanuit een wervelende soundscaping in de interacties tussen accordeon en piano.
Zo ontstond hun negende album, verrassend snel na hun fel geprezen Silentski (stilzitten is nu eenmaal niet aan hen besteed), waarbij een perfecte geluidskwaliteit, ondanks de ‘ongefilterde’ live-opnames, mee te danken is aan de onvolprezen geluidstechnische kwaliteiten van Jeroen Geerinck. Het blijft genieten van dit en uitkijken naar hun volgende project, dat mogelijk gekaderd zal worden in hun twintigjarig bestaan, over twee jaar dus. Of kunnen ze zo lang niet wachten? Inhouden moeten ze zich zeker niet!
