 |
Silentski
(TRAD RECORDS, 012)
Dat elke crisis, ook een lockdown, heel vruchtbare creaties oplevert is het minste wat gezegd kan worden van de tijdsbesteding van het gezin Van Mierlo-Rubens. Zelf hebben ze dit scheppingsproces, samen met hun kinderen Charlotte (zang) en Mathijs (zang en trompet), hier als gastmuzikanten mee over het voetlicht gebracht, heel intens weten te ervaren en invullen. Toon (diatonisch accordeon en sopraansax) en Pascale (diatonisch accordeon, viool en zang) breiden samen met hen aan Silentski, een ode aan het positieve luik dat verbonden blijft aan de opgelegde stilte van de voorbije maanden. Hun achtste album beoogt geenszins een stijlbreuk met wat we van hen kunnen verwachten. Mee door de keuze grotendeels als duo aan de slag te gaan, straalt deze schijf evenwel nog uitdrukkelijker een intimistische sfeer uit. Tegelijk werd het een mijmerende terugblik op al die boeiende (muzikale) ontmoetingen in de zeventien voorbije jaren, waarin ze vrij konden rondtrekken met hun instrumenten.
Hun heel ingetogen titelnummer doet ons onmiddellijk voeling krijgen met het gegeven dat ze alle tijd namen om de arrangementen op deze melodieën door te werken, openend met een viool pizzicato in begeleiding van de trekzak ontspint zich een langzame Gavotte de l’Avin, waarbij hun kinderen zich neuriënd een weg banen. Hun gedachten zijn onder meer in Portugal wanneer ze samen op trekzak de zwoele scottich Gozar op ons loslaten. Maarten Decombel (gitaar), deel van het kwartet, komt Pascale hier enkel vervoegen in de hemels door haar ingezongen, poëtische mazurka Le passeur, op tekst van Gabriël Lenoir, die hen voor een drietal nummers tekst aanleverde.
De krekeltjes bij de inzet van de lichtvoetige wals De 2 kontjes zet ons even op het pad van een frivole fantasie. Ook dit nummer wordt gedragen door de twee trekzakken, die zich door Jeroen Geerinck laten begeleiden op piano. Reineke Van Hooreweghe zijn ze dan weer schatplichtig voor de schitterende, door dochter Charlotte ingezongen, tekst van Is het nog ver (over al die ‘grote’ vragen die door je hoofd flitsen als je de slaap niet kunt vatten). Heerlijk is hier ook de wijze waarop Philippe Laloy zijn sopraansax laat aanleunen tegen stem en trekzakken. In de polska Biebzra laat Toon zich volledig gaan in fantasieën binnen een andere passie, de natuurbeleving, op trekzak in duet met Pascale’s viool. Lenoir schreef ook een verhalende tekst op de wals in vijf tijden Le violon; ook instrumenten ontplooien nu eenmaal een eigen verhaal.
Door de omstandigheden teruggeplooid worden in de private ruimte kan evenzeer inspiratie opleveren, voor Amaris bijvoorbeeld, een trage Gavotte de l’Avin, resultaat van het samen bekijken met hun zoon van de serie “Letter for the king”, de wals Schurkske, verwijzend naar de schaamteloze bonte vliegenvangers in de tuin, of die andere wals Le chaîne, andermaal op tekst van Lenoir, die er was voor zij kwamen, en er nog zal zijn als zij heengegaan zullen zijn. Heerlijk hoe feeëriek de altsax hier de trekzak omspeelt. Vrolijk vogelgezang vormt de intro op de geladen mazurka Little Thea. Een kort coda komt er met Water dat dochter Charlotte samen met haar klas opnam in een clip voor WWF (zie onder).
Stilgezeten hebben ze zeker niet de voorbije maanden, in huize Van Mierlo-Rubens, wat alweer een dozijn nieuwe deuntjes opleverde die ongetwijfeld in heel wat winterse huiskamers een ecologisch verantwoorde warmte zullen binnenbrengen.
