Dear darkening ground
(DE WERF Records 215)
‘Een boodschap vol poëzie’. Zo wordt het album Dear darkening ground van zangeres Natashia Kelly omschreven. Dat poëtische haalt Kelly dan bij dichters/schrijvers als Rainer Maria Rilke en W.B Yeats. Maar op de titelsong na (Rilke) en een bewerking van Sting’s Shadows in the rain zijn alle teksten en muziek van de zangeres zelf. De inhoud behelst de relatie tussen mens en natuur en wat er allemaal mis kan gaan en o zo mooi is.
De uitvoering wordt verzorgd door de stem van de van oorsprong Ierse Kelly, maar die uit de jazzscene komt. Ze wordt bijgestaan door Ruben Machtelinckx (gitaar, banjo), Nicola Andriolo (piano), Yannick Peeters (contrabas) en Dré Pallemaerts (drums), allen gerespecteerde jazzmusici. Niet vreemd dat er dus hier en daar vreemde akkoordwisselingen of sterk geïmproviseerde intermezzi te horen zijn. Maar ook de zangtechniek van Kelly refereert aan die muziekstijl met glissandi en vrije uithalen. Toch valt het album ook voor niet-jazz liefhebbers goed te beluisteren. Er wordt keurig binnen de lijntjes van het aanvaardbare gekleurd, terwijl het toch ook weer geen standaard uitvoeringen zijn.
Het klinkt juist behoorlijk verfrissend, zoals bijvoorbeeld Sting’s Shadows in the rain wordt uitgevoerd. Lekker zwoele zang, knorrende bas en inventieve percussie, c.q. drumwerk. En een ballad als Illusions zou je zo maar op een folk- of singer-songwriter podium kunnen verwachten. Wilderland is dan zo’n typische rokerige kroegen jazz song. Panta Rei en de openingstiteltrack worden opgevrolijkt door een lekker funky spelende banjo. Het geheel deed me een beetje denken aan Mary Coughlan, toch een niet mis te verstane dame, die het ook in het folkcircuit een aardig eindje heeft geschopt.