The old simplicity
(Green Linnet glcd1232/Music & Words)
Op haar vierde soloplaat zet zangeres Niamh Parsons de lijn voort die we van haar kennen en levert opnieuw een prachtige plaat af waarin het lied in zijn meest pure vorm centraal staat.
“A voice filled with sweet melancholy and stateley passion,” zo omschreef de New York Times eens de stem van de Ierse zangeres Niamh Parsons. Een treffende omschrijving waar ik me volledig bij aan kan sluiten. Evenals haar vorige plaat werd ‘The old simplicity’ geproduceerd door meestergitarist Dennis Cahill, die ook hier en daar een snaartje meeplukt. Verder is er een belangrijke rol voor Niamhs vaste begeleider Graham Dunne en is er hulp van ondermeer violiste Liz Knowles (Cherish the Ladies), accordeonist John Williams (Solas) en zangeres Kat Eggleston (Bohola). Een evenwichtige collectie van traditionele en moderne folksongs waar de warme stem van Niamh zich uitstekend in thuis voelt. Ze wordt subtiel ondersteund door haar begeleiders, maar kan een tekst net zo overtuigend a capella neerzetten. Naast bewerkingen van traditionals vertolkt ze composities van David Olney (1917), Linda Thompson (No telling), het titelnummer van Kieran Halpin en maar liefst drie nummers van de minder bekende Alistair Hulett over gruwelen van het werk in de Australische kolenmijnen. Het zangwerk wordt soms onderbroken door kleine gitaarwerkjes van Dunne die voor een mooie afwisseling zorgen. De melancholieke stemming overheerst op deze plaat, zoals je mag verwachten. Niamh forceert niets, zingt ingetogen en beheerst, slechts zelden komt er verandering in tempo of toon. Het titelnummer is hierin de opvallendste uitzondering. Ze gaat door met doen waar ze goed in is en doet dat elke keer weer ietsje beter.
