 |
A dotted line
(Nonesuch Records 7559-79559-7)
De ongelooflijk creatieve geest van Chris Thile en diens companen van het trio Nickel Creek zorgde zeven jaar geleden voor een behoorlijk dilemma. Waar de formatie doorgroeide naar een heel eigen geluid, dat ooit met bluegrass begon, wilde het publiek voornamelijk de songs van het eerste grote debuut van Nickel Creek horen (voor de kenners betreft het het titelloze derde album). Het zat Thile en broer en zus Watson niet mee om vooral het nieuwe repertoire erdoor te krijgen bij de hordes fans. Nickel Creek was zijn publiek te ver vooruit, en dat heeft geleid tot Thile’s besluit om de formatie voor onbepaalde tijd in de koelkast te zetten. Sarah Watkins (zang, fiddle) ging solo en maakte twee spraakmakende albums. Sean Watkins (zang, gitaar) werkte aan een aantal semi-akoestische projecten, en Thile (zang, mandoline) richtte onder andere een nieuwe formatie op, Punch Brothers, waarmee zijn mega creatieve brein een alibi kreeg om zijn muziek en hersenspinsels verder uit te werken. Zeven jaar na het laatste Nickel Creek concert komt het trio wederom, tijdelijk, bij elkaar om een reeks concerten te spelen. Als grote verrassing heeft Nickel Creek tevens een nieuw album uitgebracht. Een heel sterk album zelfs, en gelukkig geen waarmee de bluegrass-puristen tevreden worden gesteld, maar waarop juist die mooie ontwikkeling van weleer wordt voortgezet. De krachten zijn wederom verenigd en Nickel Creek maakt het duidelijke statement dat dit trio wel een ongelooflijk sterke formatie is. Qua stijl ligt het album in de lijn van voorganger Why should the fire die, maar dan met een nog volwassener geluid. Progressieve songs worden afgewisseld met door newgrass beinvloede songs en instrumentalen, van het gospel-achtige 21st of may tot intensief instrumentaal werk in Elephant in the corn. De meest opmerkelijke song op het album is ongetwijfeld Hayloft, dat in eerste instantie lijkt op een in opdracht vervaardigde remix, maar bij nadere inspectie een zeer knap gespeeld geheel is. Het trio heeft inmiddels bewezen dit lied ook live uitstekend neer te kunnen zetten. Nickel Creek heeft altijd al een zeer goed uitgebalanceerd groepsgeluid gehad, maar op A dotted line is te horen dat de muzikanten nog meer muzikale bagage met zich meedragen. Niemand doet onder voor de ander, ondanks dat Thile het wonderkind achter dit trio lijkt; zowel Sarah als Sean Watkins zijn begenadigde muzikanten die moeiteloos meegaan in de grieven en grollen van Thile. Het album sluit af met het prachtig door Sarah Watkins gezongen Where is love now, dat weer heerlijk overgoten is met de typische Nickel Creek sound. A dotted line heeft mij als fan van het eerste uur zeer tevreden gesteld, met de stiekeme hoop dat nog veel albums van dit trio mogen volgen!
