Nieuwjaarsconcert Nederlands Blazers Ensemble, Concertgebouw, Amsterdam (generale repetitie, 31 december 2005)
Het Nederlands Blazers Ensemble is een groep met een achtergrond in de klassieke muziek. Je zou dan ook niet onmiddellijk verwachten dat New Folk Sounds er aandacht aan besteedt, ware het niet dat de musici al jaren lang hun liefde en respect voor wereldmuziek een plek geven in speciale concerten. Dat is ook steevast zo in hun Nieuwjaarsconcert. Esma Redzepova heeft al eens daarin opgetreden, enkele jaren terug openden ze de deuren voor straatmuzikanten. Ditmaal hadden ze muzikanten te gast die als asielzoekers naar Nederland gekomen waren.
Het vragen van aandacht voor de manier waarop Nederland met vluchtelingen omgaat was slechts een van de thema’s. Daarnaast ruimden ze op het podium een plek in voor jonge componisten (tussen de acht en de achttien jaar) die muziek geschreven hadden over het onderwerp “Papa!”, en openden ze het Mozartjaar (in 2006 is de componist twee en een halve eeuw geleden geboren) met delen uit diens Gran Partita, onlangs door het NBE op cd uitgebracht. Tenslotte brachten ze verschillende eigentijdse stukken.
Het tekent de veelzijdigheid en de zeldzame kwaliteit van het ensemble en hun vaste gastmuzikanten dat ze al deze uiteenlopende stijlen met dezelfde inzet en overtuigingskracht speelden. Ze legden op een gegeven moment zelfs hun instrumenten terzijde om a capella het Georgische lied Tsinskaro te zingen. Afgezien van de misplaatste kopstem van trompettist Andr Heuvelman was het een uitvoering die je kippevel bezorgde – eerst krachtig en overdonderend, maar in de laatste ronde ingetogen en uiterst zacht.
Zo ontroerend waren ook sommige composities van de jongeren, met name van trekzakspeelster Jet Zoon (blijkbaar actief in het Wageningse folkbalcircuit) en zangeres/pianiste Rianne Botma. Zoon speelde opende bedachtzaam en eindigde in een vrolijke dans, opgestuwd door de blazers en hun ritmesectie. Botma bracht een roerend lied over haar vader, dat een intens en liefdevol escorte kreeg van verschillende solisten uit het ensemble.
Maar misschien toch het meest sprekend waren de optredens van de muzikanten die ooit ons land binnengekomen waren om asiel te zoeken – uit Irak, Soedan, Congo, Angola en Afghanistan. Een deel van hen mag blijven, anderen zijn uitgeprocedeerd, maar er zijn er ook die nu al jaren in het ongewisse leven. Het NBE zette deze mensen op een prachtige manier in het zonnetje, maakte hen deelgenoot van dit muzikale feest, gaf hen er een rol in, en bood hen daarmee de gelegenheid te laten zien wat ze waard zijn – iets dat in de asielprocedure achteloos terzijde geschoven wordt.
Dat raakte mij diep. Je zag en hoorde hoe deze mensen voor ons het beste gaven wat ze in zich hadden. De Afghaanse tablaspelers, vader en heel jonge (in een asielzoekerscentrum geboren) zoon Samim, die met veel blikken van verstandhouding speelden; de Congolees/Angolese band The Revival Okapi die het vuur uit hun instrumenten zongen en hun stemmen lieten vonken; de Soedanese udspeler/zanger Yassir Wardi Ghiri die de melodien van ontroering maar ternauwernood uit zijn keel kreeg; en de Iraakse zanger (en voormalig journalist en hoogleraar literatuur) Rizgar Rencero met een stem zo vol gevoel dat de tranen me werkelijk in de ogen sprongen – en dat wil echt wat zeggen. Ik weet zeker dat ik niet de enige geweest ben. De respons van het publiek was enthousiast, bijna op het verbetene af.
Dit was zonder overdrijving het mooiste en krachtigste Nieuwjaarsconcert dat ik tot nog toe van het Nederlands Blazers Ensemble gehoord heb. Het was met Nieuwjaar op radio en televisie te horen en te zien. En voor wie dat gemist heeft: later dit jaar komt een registratie van het concert uit op cd en dvd. Laat je meeslepen, laat zien dat je hart op de juiste plaats oren heeft. Eigenlijk moeten alle Nederlanders weten wat hun eigen Blazers Ensemble waard is.
datum: 31 december 2005
