Norma Waterson overleden

Op 30 januari overleed op 82-jarige leeftijd Norma Waterson, een van de grote dames van het traditionele Britse lied. Ze overleed na een ziekenhuisopname vanwege een longontsteking. In 2010 lag ze reeds vier maanden in coma, een gevolg van een complicatie die ze opdeed na een oorspronkelijk simpele enkelblessure. Een lange revalidatieperiode, waarbij ze opnieuw moest leren lopen en spreken, volgde. Het optimistische, rustige karakter sleepte de gedreven Waterson er doorheen.

Haar laatste levensperiode was een moeizame. Vanwege de COVID-19 pandemie was er een aanzienlijke inkomstenderving omdat optredens niet door konden gaan, terwijl met name de gezondheidskosten hoog opliepen. Er werd zelfs een crowdfunding actie gestart om niet Jan Splinter, maar de familie Carthy-Waterson door de winter te helpen.

De carrière van Norma Waterson is imponerend. Zonder meer behoort ze tot een van de allergrootste Britse folkzangers. Al op jeugdige leeftijd vormde ze met broer Mike en zus Lal diverse formaties. Aanvankelijk The Mariners, later The Folksongs, maar onder de familienaam The Watersons namen ze een eerste album op, Frost and fire in 1965.


Een titelloos album en A Yorkshire garland volgden in de jaren daarna. Veel nummers werden zonder begeleiding gezongen in onnavolgbare, rurale meerstemmigheid. Het werd een dingetje in Engeland, inspiratiebron voor latere formaties als The Young Tradition, Swan Arcade en vele a capella zangers.

De uit 1966 daterende BBC documentaire Travelling for a living  geeft een goed beeld van de familiale banden, de werkwijze en de passie voor het traditionele lied. Doch in 1968 kwam een voorlopig einde aan The Watersons. Norma vertrok naar Montserrat waar zij als DJ werkte. Twee jaar later volgde een doorstart met de toen al gerespecteerde zanger-gitarist Martin Carthy als vervanger van neef John Harrison. Toch wederom een familiegebeuren, want Carthy trouwde met Norma. Een drietal albums volgde.

Intussen had Norma samen met zus Lal een album opgenomen en werkte ze ook mee aan het legendarische Bright Phoebus, een duo-plaat van broer Mike en Lal.

Begin jaren negentig vormde Norma met echtgenoot Martin en dochter Eliza Waterson:Carthy. Als trio – soms aangevuld met gastmusici –  werd een zestal albums uitgebracht, die zeer succesvol bleken. Zowel Martin als Eliza hielden naast Waterson:Carthy een eigen carrière aan. Norma zette de stap naar een ’solocarrière’ in 1996 met een titelloze cd. Er zouden nog twee cd’s volgen. Allen kleine, waardevolle pareltjes, die sterk dreven op de sterke, innemende zang van Norma. Naast traditionele liederen en hedendaagse folksongs, pikte Norma sterke composities uit de populaire muziek (Greatful Dead, Elvis Costello, Tom Waits) en jazz op, die ze met verve bewerkte. Overigens waren de familie en directe naasten sterk betrokken bij haar soloperformances. Een aantal albums maakte ze met dochter Eliza, soms The Gift genoemd, naar de titel van het eerste gezamenlijke album. Dat de familieband sterk was en is, blijkt door diverse projecten als The Waterdaugters, The Watersonsfamily en andere.

Op 15 augustus 2010 werd Norma’s 70e verjaardag gevierd met een optreden in het Hull Trick Theatre, waarbij vrijwel de hele family, met broer Mike, nichten, neven, aangetrouwde schoonzonen en echtgenoten op het podium stond. Van dit unieke optreden, het laatste van Mike, verscheen eerst een DVD en onlangs een combi CD/DVD.
The Watersons hadden een sterke binding met hun woonplaats Hull en later werd Robin Hood’s Bay een begrip voor iedere Britse folk liefhebber. Anchor uit 2018, samen met Eliza en The Giftband, is het laatste wat Norma Waterson aan het opnameapparaat toevertrouwde.

Scroll naar boven