 |
Ääneni yli vesien
(Nordic Notes NN105)
Pakweg drie decennia geleden zette een groep jonge musici de Finse folk op hun kop. Authentieke instrumenten werden gelinkt aan de – evenzeer – authentieke rockinstrumenten, traditionele songs, een dosis energie en vocale power. Värttinä voegde een nieuw hoofdstuk toe aan de Finse folkmuziekgeschiedenis.
In de 21e eeuw herhaalt het proces zich, alleen nu met hedendaagse middelen als elektronica en samplers. Met Runorun neemt Okra Playground het stokje over. Debuutalbum Turmio baarde opzien. Opvolger Ääneni yli vesien zal net zo veel aandacht krijgen, al was het maar dat het proces verder geëvolueerd is. De kinderziekten zijn verdwenen, de volwassen Okra Playground sound is daar. Oude instrumenten als kantele en gestreken lier, accordeon en viool gaan samen met bas, drums en geprogrammeerde klanken. Dat laatste is erg sterk uitgevoerd op Ääneni yli vesien. De toegevoegde klanken zijn effectief en dragen zeker bij aan de sfeerbepaling. De songs zijn vrijwel allemaal eigen composities met Páivi Hirvonen (fiddle, bowed lyre), Maija Kauhanen (kantele), Essi (kantele) en Veikko Muikku (accordeon) als hofleveranciers.
Nog meer dan voorheen is het album vocaal georiënteerd met Hirvonen, Kauhanen en Essie Maikku als power trio, soms unisono maar even vaak polyfonisch. Het totaalgeluid is krachtig, maar behoorlijk dichtgetimmerd. Niet door de ritmesectie, maar vooral door de heel directe opname van keyboards, elektronica en de effecten. Daardoor ontstaat een brij aan geluid, waarmee transparantie een eind zoek is. Daar ligt mijn pijnpunt. Fiddle en accordeon komen regelmatig wel bovendrijven, alleen dan ook hard in de mix. De kanteles sneeuwen echter geheel onder en zijn moeizaam te ontwaren.
Met twee kantele spelers aan boord hoor ik toch graag wat meer lichtvoetigheid. Ilo Ilolta tuntun behoort dan ook tot mijn favoriete tracks met een opbouw met repeterende elektronische percussie, een lekker knorrende bas en later aangevuld met subtiel kantele spel. Dat het op het eind, inclusief een blazerssectie, alsnog behoorlijk dynamisch wordt is alleen maar een pluspunt. Juoruaja is de perfecte tegenhanger. Op een bed van elektronische klanken, met accordeon daarbovenuit, klinkteen via een vocoder getransformeerde solozang, aangevuld met polyfonische joik.
Ääneni yli vesien is zeker geen slecht album. Integendeel: de muzikale kwaliteiten zijn gewaarborgd, de experimentele en gedurfde aanpak verdient complimenten. De muziek is krachtig en opzwepend. Ik had alleen wat meer transparantie en weidsheid verwacht.
