 |
Ääneni yli vesien
(Nordic Notes, Clear Spot, NN 105)
Met ‘Mijn stem over het water’ is deze zes koppen tellende electro-folkgroep – sinds hun opstart in 2010 – aan een tweede, behoorlijk energiek album toe. Drie vrouwenstemmen vormen het voorplan, gedragen door Päivi Hirvonen (viool en jouhikko), Maija Kauhanen (kantele) en Essi Muikku (kantele). Zij staan meteen in voor watervallen van snarengetinkel. De ritmische begeleiding hoort de mannen toe, met Veikko Muikku (accordeon en programmering), naast het stevige elektrische basgeluid en de pittige, vaak hypnotiserende drums en percussie van Oskari Lehtonen.
Zo realiseren ze een opwindende symbiose tussen traditie en eigentijdse klanksferen. Voor de teksten wordt meestal geput uit de traditie, vaak bewerkt door Maija of Päivi, terwijl ze er resoluut voor kozen om volledig vrij te gaan in het compositorische luik, de vertrouwde paden verlatend om ongedwongen de wereld in te trekken. Het potentieel van dit energiek gezelschap verbluft ons meteen in de opener Kevät, waar ze zonder scrupules de winter opzij duwen om de lente ingang te bieden, en een warme en blijmoedig, optimistische toon zetten. Deze zet zich verder in nummers als Kuun Ajo (‘De maan najagen’) waarin ze ons aanmoedigen onze dromen nooit op te geven, of Ilo ilolta tuntuu (‘Vreugde voelt als vreugde’).
Natuurlijk blijft er ruimte voor melancholie, niet in het minst in de titelsong of in Kokkolintu (over de, het ouderlijke nest verlatende, ‘Grote arend’). En evenmin worden de kwetsbaarheid, noch de minder mooie kantjes van onze soort uit de weg gegaan. Hoe heftig het eraan toe kan gaan wanneer kwaadsprekerij zich nestelt wordt verbluffend geëvoceerd in Juoruaja (‘De roddelaar’) en idem voor alcoholisme binnen een relatie (Vinavilli of ‘Brullende dronkaard’). Met hun harmonieën weten ze dermate emoties te vertolken dat taaldrempels komen te vervallen.
Het Finse muzikale landschap is niet blijven stilstaan sinds Värttinä.
