In folkmiddens is Patrick Riguelle vooral bekend als zanger bij de folkrockband Kadril, nu ook al bijna twintig jaar geleden. Hij werkte ook meerdere keren mee aan de Vredesconcerten Passendale waar zijn vertolkingen van chansons van Brel bijzonder werden geapprecieerd.Tot voor een paar jaar was hij ook de belangrijkste zanger bij De Laatste Showband.
Twaalf jaar lang konden de tv-kijkers van één (VRT) hem meermaals per week horen als vertolker van de meest uiteenlopende songs. Het leek wel alsof elk genre hem lag. Zijn zangtalent werd alom erkend. Samen met zijn vaste muziekvrienden Jan Hautekiet op toetsen en Chris Peeters op gitaren stelde hij in de voorbije jaren ook enkele theater-programma’s samen met covers van vooral Engelse en Amerikaanse songs. Nu brengt hij voor het eerst een programma onder zijn eigen naam:
Riguelle – Un Premier Amour De Luxe.
Uit de titel raad je dat het een programma is met Franse chansons. Zijn vaste kompanen blijven hem daarbij begeleiden, alsook Wouter Berlaen op contrabas en Joost Van de Broeck als percussionist.
Bij het concert ontdek je een zanger voor wie het zingen in het Frans zijn natuurlijke habitus lijkt te zijn. Voor Riguelle is het inderdaad een teruggrijpen naar zijn eerste muzikale liefde.
Als kind in Brussel bezocht hij in de jaren zestig met zijn ouders geregeld de Ancienne Belgique waar vaak Franse chansonniers te gast waren. Claude François blijkt zijn oudste muzikale herinnering te zijn, maar ook Charles Aznavour en Gilbert Bécaud zag hij er op scène. Zijn echte moedertaal was Frans tot hij om gezondheidsredenen in Blankenberge, in de gezonde zeelucht, terechtkwam. Zijn ouders waren gek op Frans cabaret en chanson. Ze maakten soms zelfs een uitstapje naar Parijs om er Arletty, Mistinguett of Bourvil te gaan beluisteren. Het is onder meer met chansons van deze artiesten dat hij opgroeide en ook zijn theaterprogramma samenstelde. Hij gaat zelfs terug tot een lied dat in de Eerste Wereldoorlog werd geschreven en dat de lof bezingt van de ‘mitraillette’. Ma p’tit’ Mimi is een tekst die de Bretonse bard Botrel schreef op het bekende La petite Tonquinoise van de Marseillees Vincent Scotto.
Ook het veel recentere Le chanteur van Daniel Balavoine hoort bij het programma, net als de zeer poëtische chansons als La ville s’endormait van Brel of Avec le temps van Ferré. Het wordt in je binnenste lachen bij zijn vertolking van J’suis snob van Vian en schaterlachen bij de tongbreker Je n’suis pas bien portant die Riguelle feilloos zingt. Dit hilarisch chanson werd in de jaren dertig gecreëerd door Gaston Ouvrard. De meest recente nummers die Riguelle zingt zijn zes zelf geschreven Franse chansons die allesbehalve uit de toon vallen. Integendeel, Riguelle heeft hier nummers geschreven die mooi hun plaats vinden tussen Aznavour en Brel, tussen Boris Vian en Ferré. Eclectischer kan een recital niet zijn, maar het geheel klinkt zo mooi gevarieerd en boeiend dat het chansonprogramma van Riguelle een lust is voor wie van Franse liederen houdt.
De titel van zijn programma haalt Riguelle bij het nummer waarmee de charmante Isabelle Aubret in 1962 het Eurovisiesongfestival won in 1962. Un premier amour was terecht het winnende lied van wat toen nog een echte liedjeswedstrijd was. Riguelle vertelt dat Aubret ook zijn ‘premier amour’ was, want als kind van zes of zeven was hij smoorverliefd op de blonde zangeres en kreeg hij een blos op de wangen wanneer zij op televisie verscheen.
Naar aanleiding van deze chansontournee van Riguelle verscheen ook een cd onder zijn naam: Riguelle: Un premier amour. Op de hoes prijkt een plechtige communiefoto van zijn vader, want foto’s van hemzelf zijn bij een huisbrand verpulverd. En het is toch van vader en moeder dat hij die grote liefde voor het Franse chanson heeft meegekregen. Een bijzonder lied op de cd is Règlement van de beroemde schrijver Céline. Dat vrijwel onbekend chanson wordt hier op een schitterende wijze vertolkt en is voor iedereen die de cd beluistert of Riguelle op scène gaat beluisteren een ontdekking. Riguelle zingt Un premier amour de luxe nog vier keer in de tweede helft van januari. Het zou zonde zijn als dat recital ook niet later nog op meerdere plaatsen geprogrammeerd zou worden. Het is te mooi om het na één seizoen al van de programmering af te voeren.
