(Nordic Notes NN186)
In 2019 beschreef ik Pauanne als een Finse paganfolkgroep. Het was toen nog een trio met Kukku Lehto (viool, Keyboards) en Tero Pennanen (keyboards, Hammond, piano, harmonium, programmering) en drummer-percussionist Janne Haavisto. Die laatste fungeert nog op één track als gast, waar een zestal anderen bijdragen leveren op de rest van de negen tracks.
Pauanne baseert haar muziek op opnamen uit archieven in Finland en Karelië, maar bewerkt deze melodieën, teksten en de context van de verhalen, en brengt ze naar het hier en nu. Zo ontstaat een hedendaagse geschiedenis, die soms synoniem is aan het verleden, maar zich ook ontwikkelt. Zo werd een archieflied, waarin de migratie en intolerantie van anderstaligen in begin 20e eeuw al aan de orde kwam, bewerkt en geactualiseerd. Een verbanning van bosgeesten werd omgeturnd naar de Me Too beweging, waarin we met dezelfde vooroordelen en uitingen te maken krijgen. Pauanne legt een verband tussen toenmalige en actuele thema’s als gendergelijkheid, isolatie, verbanning en eenzaamheid. Naast een experimenterende groep is het duo dus tevens een formatie die hun vooruitstrevendheid op andere wijze kenbaar maakt.
Muzikaal zou ik het label paganfolk niet meer zo gauw toekennen. Zelf noemen ze het underground folk, maar de connectie met eigentijdse groepen als bijvoorbeeld Trad!Attack, Vimma of Okra Playground zijn relevanter. De viool is nog immer het leidend instrument, al bestaat de basis vooral uit elektronische apparatuur. Zeer knap verweven ze oude opnamen uit het archief in hun uitvoering van dat lied. Enerzijds is de muziek van Pauenna krachtig, robuust, gedreven, anderzijds zijn er ook gevoelige passages, waarbij de melodie meer centraal staat ten opzichte van de beat.
In vergelijking met hun voorganger klinkt dit album compacter, warmer, voller zonder overdadig te zijn en volwassener.
