Salta!
(Muziekpublique, Muziekpublique19, 2024)
Het is niet voor de eerste keer dat dit productiehuis van vertrouwen erin slaagt om muzikanten van de straat te halen. Ditmaal hebben we het over twee Italianen, Flavia Clementi (zang, shruti box, percussie) en Federico Bragetti (cello), vergezeld door Thomas Van Bogaert (gitaar). Beide heren verzorgen ook achtergrondzang en bijkomende percussie. Gezamenlijk in het grote bad van hun innerlijke zieleroerselen springend, overwonnen ze hun onzekerheid en doorbreken de stilte met dit beloftevolle album.
Zingen doen ze in diverse Romaanse talen, jumpend van Portugees, over Spaans, Frans naar het Italiaans, de moedertaal. Her en der wordt ook een Engelstalig spoor gevolgd, zoals in My Palestinian friend van activiste Rima Tazir Tarazi. Zij schreef dit in 1980 voor de Internationale dag van gehandicapten en oorlogsslachtoffers. Verder worden, meestal op tekst van Flavia, wereldse thema’s bezongen, vanuit diepmenselijke verhalen, weg van enige heroïek.
In hun muzikale vertalingen binden ze zich niet aan één enkel genre, dit zonder aan identiteit in te boeten. De coherentie staat als een huis, of het nu gaat om een Braziliaans gekleurde hymne aan de eenvoud en het waarderen van kleine dingen (een snoepje bijvoorbeeld), in het lichtvoetige, door Julie Van Bogaert geschreven Bombom, dan wel hun interpretatie van van het Cubaanse Quiereme entere (van Dulce Maria Loynaz), dat uitnodigt om steeds zichzelf te blijven. Heerlijke samenzangen treffen we in het percussieve, in het Frans gezongen Psy. Pakkend is ook het door baslijn gedragen in aanzet parlando gezongen Canto di una lotta op tekst van de Peruaanse activiste Cristina Torres Cáceres, dat in Italië symbool werd van de strijd tegen het geweld op vrouwen.
Wees niet bang van diepe wateren, zingt Flavia ons toe in Aguas profundas – spring (met twee), er is altijd een eiland aan het einder. Een ander pareltje met een hoog Aurélie Dorzée-gehalte is alvast het bitterzoete Valse di mezzanotte. Van een grensverleggend instrumentaaltje tussenin zijn ze evenmin vies, getuige het door Frederico Bragetti geschreven Sospesa. Hij tekende ook voor die andere oorkruiper Via, een nummer dat tijdens de opnames organisch ontstond vanuit improvisaties met lange cello- en shruti-boxnoten, het gevoel evocerend na jaren terug te komen op een plaats die je ooit ontvluchtte, en moet vaststellen dat er nog niets veranderde in die tussentijd.
Over misverstanden in de communicatie, soms heel banaal en tegelijk heel pijnlijk handelt Tired talks. Met Mary duiken ze plots in de puurste Ierse zangtraditie, waar een stervende muzikant zijn geliefde de erfenis van zijn muziek nalaat, en zo alsnog blijft verder leven. Ook dat blijkt aanstekelijk te werken. Eindigen doen ze met Mirror, een kosmopolitisch liefdesverhaal, waarin het stedelijke tempo de tederheid voorbij holt.
In hun songs leggen ze de kern van het kwetsbare menszijn bloot in verbindende resonanties. Een fluistering die de ziel beroert en tegelijk begeleidt naar rust.
Website: Peixe e Limão | VI.BE
