 |
Sanguis meus, mama
(Nordic Notes NN088)
Onder de naam Pekko Käppi & K:H:H:L gaat een archaïsch Fins psychopunkfolktrio schuil. De muziek kent het directe en ongecompliceerde van de punk, linkt dan aan groovy blues, aan pyscho, aan alternatieve rock en is deels gebaseerd op traditionele teksten en ritmen. Ga er maar aan staan. Is het muzikaal behoorlijk opzwepend, maar opmerkelijk toegankelijk, de vocalen van Käppi zijn vrij vlak. Geen grunge dus, eerder enigszins lieflijk gezongen liederen over donkere en duistere onderwerpen. Hoe je dat moet rijmen?
Wellicht moet de naam en het voorkomen schrik en vrees oproepen, maar ik word slechts vrolijk bij het horen van hun voortbrengselen. Het trio maakt die klanken met behulp van grotendeels akoestische instrumenten, al klink het heel anders. Naast akoestische- en gitaarboxgitaren, mandoline, banjo en percussie zijn er toetsen, synths, elektrische bas en wordt er – spaarzaam – gebruik gemaakt van vocoders.
Meest opmerkelijke geluid komt echter van de jouhikko, een traditionele gestreken lier. Geen viool dus, wat je in eerste instantie vermoedt. Pekko Käppi & K:H:H:L is dus een origineel bandje met een eigen geluid, stijl en aanpak. Sanguis meus, mama is een prima keus voor als je eens lekker wilt afwijken van het geijkte patroon.
