(Erased Tapes Eratp159)
Penguin Cafe is in folkkringen vooral bekend door de tune Music for a found Harmonium die door enkele folkiconen werd vertolkt (Sharron Shannon, Patrick Street). Toen heette de formatie nog Penguin Cafe Orchestra, maar na het overlijden van oprichter Simon Jeffes werd de groep onder leiding van Jeffes’ zoon Artur voortgezet als Penguin Cafe.
De groep is moeilijk onder te brengen in een hokje. Ze brengt indiepop met invloeden uit de repetitieve- en elektronische muziek, maar ook dringen er rootsmuziek elementen door, zoals (Afrikaanse) ritmen en verhalende melodieën. Ze is filmisch van karakter. De structuur van de muziek kent overeenkomsten met het Belgische Soft Verdict van componist Wim Mertens of folky groepen als bijvoorbeeld het Britse Spiro. Het instrumentarium en – net als overigens de bandleden – is divers, uitgebreid en wisselend met piano, keyboards, viool etc. Kenmerkend voor de sound is het veelvuldig gebruik van de marimba.
Rain before seven is zeer afwisselend. De meeste melodieën zijn mid tempo. Heerlijk meeslepend is het ballad-achtige Second variety, terwijl het opvolgende Galahad niet zou misstaan in een dromerige scene in een King Arthur film. In het schitterende, koraalachtige No one really leaves zorgt een staccato spelende viool voor krachtige ritmische accenten.
Wie denkt dat Penguin Cafe melodramatische, slow motion MOR muziek maakt, heeft het volkomen mis. De zeggingskracht in de instrumentalen is knap, evenals de dynamiek en de perfecte uitvoering van heerlijk relaxte, maar pittige muziek. Spannend ontspannen dus met deze Rain before seven.
