 |
True North
(Dragonfly Records DRCD005)
Phillip Henry is de dobro, national steel, gitaar en harmonica spelende helft van het duo Edgelarks. True North is na lange pauze weer eens een soloalbum van de snarenvirtuoos.
Een soloalbum in de ware betekenis van het woord, want alleen Henry is hier te horen. Wel op een verzameling instrumenten: de al eerder genoemde dobro’s en national steelgitaren in diverse stemmingen (die keurig bij de uitvoerende nummers worden vermeld), een Weissenborn en Chaturangui, de Indiase slidegitaar met 22 snaren. Daarbij is de stem van Henry te horen. Zijn stem is niet krachtig wat volume betreft, maar wel krachtig in de zin van betekenisvolle klanken. Hij weet in de spaarzame songs op dit album – net als op de Edgelark cd’s – volkomen te overtuigen.
True North is dus een thema album waarop de slidegigant de instrumenten exploreert in al zijn facetten. En dat zonder poespas of trucs.
De nummers werden live in de studio opgenomen en je hoort dus een kale, naakte versie van sommige nummers die je wellicht kent van een Edgelarks concert. Af en toe stel ik me dan ook voor hoe bijkomende instrumenten klinken bij een toch al zeer overtuigend geheel. Het fraaist vind ik de nummers met de dobro, die iets warmer en voller klinken dan die met de national steel. De titelsong, een lied naar aanleiding van een trip door Tasmanië en in samenwerking met Hannah Martin geschreven, is zo’n voorbeeld.
Henry is een muzikant die onnavolgbaar snel zijn vingers en slide verplaatst op de snaren, maar evenzogoed de fraaie harmonieën in een sustain kan laten klinken. Beide hoor je in bijvoorbeeld Unknown/Domino road. Indrukwekkend is ook zijn uitvoering van een oude Ierse compositie van O’Carolan. ‘Ik stel me de chaturangui met zijn 22 snaren voor als een slide harp’ vermeldt Henry. En zo klinkt het ook in Carolan’s welcome.
Naast Keltische folk staat evengoed een oude countryblues. I can’t keep from crying sometimes/Not over yet is een eerbetoon aan Blind Willie Johnson met een dancemelodie uit de jaren negentig als toegift. Hoe melancholiek en dramatisch mooi de dobro kan klinken laat Henry horen in het dubbelnummer Attingham waltz/december. Reverence revisited en Kalyan variations – twee nummers naar aanleiding van zijn studieverblijf in India – zijn voorbeelden hoe letterlijk te spelen met dynamiek. Klasse muzikant die Phillip Henry!
