Piccard & Masure – Webbesnaren 2.0

Recensies / akoestische folk, België, Instrumentaal, neotraditie / Door Bart Vanoutrive

Webbesnaren 2.0
(Appel Rekords, APR1397)

Moeilijk is het na te rekenen hoeveel snaren Guido Piccard (hommels, cisters, gitaar, mandoline, bariton ukelele) en Philip Masure (gitaren, cister, bodhrán, darbuka en zang) hier beroeren. In elk geval weten ze die van mij te raken. Het is onderhand twintig jaar (Webbesnaren) geleden dat deze grootmeesters uit ons folklandschap, referentie- en inspiratiefiguren voor talloze andere grote muzikanten) nog eens een duo-cd uitbrachten.
Op Nachtgedachten (Philip Masure) en het traditionele, magistraal gearrangeerde Matelotte na is alles (ook de teksten op twee nummers) van de hand van Guido Piccard. Soms wervelend, soms intens ingetogen, grijpen ze luisteraar en danser zacht bij de keel. Heel af en toe treedt een gast naderbij. Ies Muller bijvoorbeeld subtiel op houten dwarsfluit in de opener met een set hanterdro’s, of David Munnelly met zijn diatonische accordeon op de trage, plechtstatige Laouto schottish.
Voor de twee liederen Brief aan Kamiel (waarin ook Masure enkele coupletten deelt) en Willems reis vonden ze de aangewezen stem in die van Soetkin Collier. Verbluffend is het hommelwerk op de mazurka Bon courage. Wervelende fijnbesnaardheid weeft een web rond The bridge is gone/Kefir jig, om vervolgens heel onverhoeds af te breken en vervolgens over te gaan in het heel gipsyjazz getinte La barca. Pizzicato’s luiden een lichtvoetige Lenteverloving in, waarna de Madeliefjes dartel her en der opduiken in een web van zachte spinetklanken.
Het indrukwekkende Nachtgedachten krijgt een, melancholische Armeense toets toegevoegd door de inbreng van Sylvain Barou (duduk, bas duduk) en Isaac Alderson (houten dwarsfluit).
Met de afsluiter Willems reis levert Piccard een substantiële bijdrage aan het genre van het (anti)oorlogslied, een hedendaagse ballade over Willem Van Gheluwe, gesneuveld tijdens de laatste weken van WO I, onder Canadese vlag… Hij was nu eenmaal als jongeling een paar jaar voor de oorlog naar Canada geëmigreerd. Dit album is indrukwekkend vanuit een schijnbare eenvoud en bescheidenheid.

Over de auteur

Bart Vanoutrive

Het folkvirus strikte me reeds tijdens de grote folkrevival van de jaren zeventig. Geleidelijk aan kregen mijn rockvinylplaten, misschien wel via de brug die Jethro Tull bouwde, het gezelschap van langspelers van Steeleye Span, Fairport Convention, Malicorne, Alan Stivell,... Het folkfestival van Dranouter, dat toen nog in zijn kinderschoenen stond, opende de deur naar talloze minder gekende groepen die hun eigen culturele wortels optimaal te benutten om hun muzikaal project vorm te geven. Gaandeweg werd me duidelijk hoe de talloze muzikale tradities, eigen aan evenveel culturele identiteiten, bindweefsel vorm(d)en voor het gemeenschapsleven, en de eraan verbonden rituelen en festiviteiten. De in die muziek uitgedrukte levensthema's en emoties blijken steeds opnieuw een universeel karakter te hebben, of we nu luisteren naar etnische grooves uit brousse of steppe, dan wel oorverdovende metalfolk. Ik merkte hoe ook de 'klassieke' kunstmuziek door de eeuwen heen mee geïnspireerd werd door de lokale volksklanken en -dansen. Ik wordt geïntrigeerd door het basismateriaal, dat soms eeuwenlang de tand des tijds doorstond en vaak werd vastgelegd in veldopnames. Het boeit me te zien hoe muzikanten er vervolgens mee aan de slag gaan. Sommigen kiezen hierbij voor eenvoudige 'traditiegetrouwe' akoestische bezettingen en zoeken aansluiting bij het 'origineel'. Anderen zoeken het verder vanuit een creatief proces dat via nieuwe arrangementen, ongebruikelijke instrumenten, elektronische hulpbronnen,... overgaat tot een volledige renovatie met behoud van de façade. Ook zijn er die zelf aan het componeren slaan en zo een bijdrage leveren tot een nieuwe traditie, gebruik makend van de oerdegelijke oude leest. En wat te zeggen over groepen die vanuit hun eigen culturele identiteit de hand reiken naar andere culturen en kiezen voor vormen van fuzie? Het boeit me allemaal mateloos. Vast staat dat binnen de 'folk' een universele taal 'gesproken' wordt waardoor linguistische obstakels weggeruimd worden. Het gemeenschapsverbindende aspect binnen de tradities lijkt voor mij evengoed te werken als hechtmiddel tussen tradities en culturen. Zo vormt deze muziekvorm zonder twijfel een mogelijke remedie tegen heel wat ziektes die onze huidige mondiale samenleving plagen.