 |
The Lost Agenda
(Goasco Music GM1705, )
Pol Huellou is een fluitspeler uit Bretagne die na enkele jaren afwezigheid weer een nieuwe cd presenteert. Behalve fluiten en whistles speelt hij ook shakuhachi en kalimba, en hij zingt. De overige instrumenten – variërend van gitaar, accordeon, klarinet, harp, keyboards, bodhran, ud en banjo – worden door diverse gastmusici bediend. De bekendsten: Gilles le Bigot, Myrdhin, Jochen Vogel, David Hopkins.
Het ratjetoe aan instrumenten is exemplarisch voor de keuze van het repertoire: zeer gekende en uitgemolken songs en tunes tegenover onbekende en onbestemde liederen. De vondst om Planxty Irvine/Si bheag si mhor te spelen op de duimpiano is louter experimenteel interessant, maar muzikaal nauwelijks. In The town I loved so well maakt Huellou duidelijk geen zanger te zijn. Zijn stem is onzuiver, scherp en de Tom Waits imitatie is verre van geslaagd. Opener Fortune my foe, een John Dowland compositie, doet je haren al recht overeind staan. Plots is daar ineens een slow jazzy Frans chanson (Moi j’m’ ennuie), dat wellicht het mooiste lied is op de cd. Gezongen door Michele Kerhoas, die ook in twee andere songs nog haar wel overtuigende stem laat horen. The tube is akoestische techno world improvisatie en afsluiter let’s blues it een trance blues.
Het vliegt van het ene naar het uiterste, biedt nergens houvast. Kortom: een onsamenhangende verzameling van elf songs en tunes die nergens tot de verbeelding spreken. Ik vraag me af wie hier op zit te wachten.
