 |
https://www.youtube.com/watch?v=oLlgU4NMCVo |
Uncharted lands
(eigen beheer)
Folkmuziek is levende muziek, staat in het hier en nu, is niet achterhaald maar actueel. Daarom heb ik een bloedhekel aan formaties die deze muziekrichting verkwanselen door in apenpakjes op te treden. Alsof de hedendaagse, eigentijdse Schot zijn muzikale culturele erfgoed nog steeds in kilt en met Braveheartbaard uitvoert. Of – tenzij in een historische setting – in folkloristische aankleding. Daarbij is die muziek gegarandeerd van het gehalte ‘nog meer bier, traan en meebrul’.
Met enige scepsis beluisterde ik dan ook de cd Uncharted lands van de Nederlands-Britse formatie Pyrates!. Om te beginnen, die hele verkleedpartij mag voor mij overboord, maar dat advies zal om economische redenen waarschijnlijk niet gehonoreerd worden. Daarvoor staat de groep te vaak op rand’folk’festivals, waar vermaak belangrijker is dan verantwoord. Muzikaal zijn er verbeterpunten (onder andere de onvaste, maar wel overtuigende leadzang van gitaar en mandolinespeler David Gallows) en de soms wat té hoekige bewerking van enkele songs (Ocean waves may roll, Irish rover).
Maar laten we het op de positieve constateringen houden. En die zijn zeker te ontdekken. Neem bijvoorbeeld de meerstemmige zang. South Australia swingt lekker en houdt het midden tussen en bewerking zoals we die van Oysterband of Bellowhead kennen. Heel fraai is de bewerking van Chicken on a raft en het kan niet anders of de heren hebben heel goed naar Peter Bellamy geluisterd. Toch geven ze, na een knap a capella intro, hun eigen folkrockdraai aan het lied. Want dat is de Pyrates! Stijl. Dreunende bassen (Martin van der Mijden) en klappende drums (Bart van den Akker) en de meestal elektrisch vervormde gitaar (Gallows) met een solerende Ralf Zegelink op viool. En dat alles in up tempo… Gedurfd is daarbij het a capella gezongen Fire Merango, een ander Bellamy lied en in iets mindere mate hetzelfde recept bij Haul away Joe.
Pyrates waagt zich – in tegenstelling tot veel van hun vakbroeders – wél aan minder bekend materiaal. Daarom slaat de balans toch naar het positieve uit. Wat schaven aan de uitvoering, een gedurfde repertoirekeuze blijven kiezen en niet in de valkuil van de hoempapa en kort en onmiddellijk succes trappen… Dan beloof ik ook de volgende, derde schijf, van de band te bespreken.
