Op 21 april is in een hospitaal in Brest Jacques Pellen overleden ten gevolge van het Covid 19 virus. Pellen was oorspronkelijk jazzgitarist. Die jazzy invloeden kwamen ook in zijn latere, meer Keltisch gerichte werk sterk naar voren. Al in de jaren zeventig werkte hij samen met zanger Melaine Favennec. Later was hij vaste begeleider van harpiste Kristen Noguez, waarmee hij diverse albums opnam.
Zijn eerste eigen productie uit 1989 betreft een opname met een kwartet (Jacques Pellen 4), waarbij een belangrijke rol is weggelegd voor bassist Riccardo del Fra. Zeven jaar later zou een duoplaat Sorserez verschijnen van het duo op het Gwerz Pladenn label. Daartussen maakte Pellen een trio album met de broers Jacky en Patrick Molard (Triptyque) voor het zelfde label en zijn meesterwerk Celtic Procession voor Silex, met een keur aan Bretonse musici als gasten. In 1999 werd een live registratie van een optreden op 10 juli tijdens het Tombées de la Nuit Festival uitgebracht als Les Tombées De La Nuit – A Celtic Procession Live. Ook live werd hij vergezeld door collega’s uit het circuit waar hij inmiddels een gevestigde rol had bemachtigd: Frederic Guichen, collega gitaristen Dan ar Braz en Nicoal Quemener, Jacky en Dominique Molard, Ronan le Bars en uiteraard Kristen Nogues. Ook Paolo Fresu en Eric Marchand waren van de partij. Met dit trio had hij een jaar daarvoor het album Condaghes opgenomen. Naast studiebijdragen voor anderen en samenwerkingen in diverse formaties verschenen nog drie albums van Pellen, waarvan A-had an aber uit 2019 de laatste is. (https://www.newfolksounds.nl/jacques-pellen-a-hed-an-aber/recensies/2019). Het was een instrumentale ode aan zijn woonomgeving, het westelijke Finistere rond woonplaats Portsall. Jacques Pellen werd 63 jaar.
Pakweg een maand eerder – 30 maart 2020 – overleed Louise Ebrel. Ze werd op 27 Juli 1932 geboren als dochter van Job Ebrel en Eugenie Goadec, een van de drie Soeur Goadec, De Bretonse muziek, met twee fanatiek zingende ouders, werd haar met de paplepel ingegoten. Vooral de kan ha diskan, de zang en tegenzang, zo kenmerkend voor de Bretonse traditionele muziek. Maar ook was Louise een groot vertolker van de gwerz (zeg maar de levensliederen). Louise werd gerespecteerd en met egards ontvangen in de scene van de Bretonse hedendaagse folkmuziek, ook al trad ze nauwelijks op de voorgrond. Wel trad ze geruime tijd op als muzikale side-kick bij Denez Prigent. Met Ifig Flatrès trad ze als duo op tijdens festou noz. Spraakmakend waren haar optredens met de punkfolkrockerband Les Ramoneurs de Menhir. Ebrel was niet bang om grenzen te verleggen, uitdagingen aan te gaan. Vele jongeren hebben genoten van die ‘oude dame’ – die een lesje kan ha diskan aan punkers ten gehore gaf.