 |
Raske Drenge
(Tutl HJF597)
Muziek uit de Faeröer dringt nauwelijks door in onze omgeving. Jammer, want het eiland herbergt interessante muzikanten. Het eilandenrijk is gelieerd aan Denemarken, een verklaring waarom veel muzikanten vanuit dat land opereren, er bekendheid genieten, in het Deens zingen.
Opmerkelijk genoeg zingen veel singer-songwriters (bekendste Teitur) en popgerichte muzikanten (Eivør) in het Engels. Waarschijnlijk om het bereik te vergroten. Iets waar dit duo zich absoluut niet op hoeft te richten. Raske Drenge wordt gevormd door de Faeröerse singer-songwriter en gitarist Ragnar Finsson. In zijn solocarrière zingt ook hij in het Engels, maar hier houdt hij het – gelukkig – bij het Faeröers. Je begrijpt er dan weliswaar niets van, maar het komt de sfeer en authenticiteit te goede. Overigens staan de teksten wel afgedrukt en een korte beschrijving van het lied en het onderwerp in het Engels.
De stem van Finsson is zeer prettig om naar te luisteren. Bovendien stemvast, krachtig waar nodig en ingetogen en ietwat melancholisch waar gewenst. De liederen zijn krachtige balladen in diverse tempi. Maar vooral het samenspel en de intelligente en inventieve arrangementen maken de nummers tot een genot. Daar is de Vlaamse violist en Hardanger fiddle bespeler Oscar Beerten mede voor verantwoordelijk. Die man heeft een swung en een power in zijn spel. In openingstrack Hot cat, een swingende Iers aandoende tune, knalt zijn meesterschap de speakers uit. Ik moest onmiddellijk denken aan Comas fiddler Aidan Burke, die net zo’n drive kent. Een groot compliment dus. Maar de volgende instrumentaal Jordad halling etaleert hij zijn Scandinavische inspiratie met verbluffend Hardangerfele spel. In de song Her musiceert hij volkomen in dienst van het lied, waarbij de aanvankelijk subtiele begeleiding uiteindelijk uitbarst in een fikse solo, begeleid door een heerlijk tokkelende banjo op de achtergrond. Het nummer staat tevens synoniem voor de dynamische aanpak van het duo. Van ingetogen naar krachtig, van groots naar subtiel. Elke minuut is interessant, uitdagend en waardevol.
In twee tracks staat elk een van de muzikanten centraal. Beerten profileert zich in een bewerking van een Noorse traditional Kjörstaddraepern, een lastig stuk met moeilijke maatverdeling. Knap hoe hij dan toch solo zo weet te boeien. Finsson neemt de fraaie ballade Seinasta vaktin voor zijn rekening, al krijgt hij minimaal gedoseerde ondersteuning van de keys van Finnur Hansen/Kristian Pauli Ellefsen. Sigmundskvaedi Yngra, een bizar verhaal over de strijd tussen twee leiders op de Faeröer behoort tot mijn favoriete tracks.
Maar alle tien tracks staan in mijn top tien lijstje. De ene dag gaat de voorkeur uit naar … en de volgende dag weer een ander. Raske Drenge is voor mij het absolute hoogtepunt en een groot lichtpunt in dit merkwaardige jaar.
Tip: luister ook naar twee Folkit! uitzendingen op de Concertzender met muziek uit de Faeröer, waaronder Raske Drenge op 18 oktober en 15 november.
