(Westpark Music WP 87434)
Sinds zijn vertrek uit The Oysterband ontwikkelde Ray Cooper zich als een succesvol singer-songwriter. Meestal solo onderweg en op albums sporadisch bijgestaan door gasten. Even for a shadow is zijn vijfde product onder eigen naam. Hij schreef de nieuwe composities tussen de diverse tours en nam ze in zijn eigen studio op.
Dit keer opvallend veel gastmusici. Kathryn Roberts, Emma Härdelin (Triakel, Garmarna) en Sunniva Bondesson (Baskery) zorgden voor extra vocalen, Ben Paley (fiddle), Anders Peev (nyckelharpa), Gustav Andersson (piano) en John Eriksson (drums) zorgden voor extra instrumentatie, waarbij Jörn Haase (trombone) en Alexander Kockel (trumpet) het brassduo vormden. De veelzijdige Cooper voegt daar zelf gitaar, cello, mandoline, harmonium, piano, bass, harmonica, percussie en zelfs wat kantele aan toe. Toch is het, mede dankzij uitvoerend producer, mixer en masterer Al Scott geen drukke of overdadige geluidsbarrière geworden.
De nummers klinken vertrouwd en er is voldoende transparantie om al die instrumenten tot hun recht te laten komen. Er zijn twaalf tracks, grotendeels eigen composities, een cover (Adios van Jimmy Webb) en drie traditionals. Sir Patrick Spens krijgt daarbij een opvallend, enigszins hillbilly arrangement en een aantal toonsoortwisselingen, de spanning in het epische verhaal op die manier verhogend. Bonaparte’s retreat wordt gebracht als een straffe mars, maar krijgt door diverse cello’s en de nyckelharpa een dramatisch sausje mee. Ook het door Jan en Alleman al gecoverde Black is the colour krijgt een boeiend arrangement. Het tempo is iets strakker en sneller dan gewoonlijk, maar de nyckelharpa toevoeging en met name de gedeelde vocalen met Emma Härdelin maken het nummer interessant.
Toch gaat de meeste aandacht uit naar de acht eigen composities van Cooper. Ze zijn deels autobiografisch, zoals de titelsong over de ellenlange reizen tijdens tours. Cooper weet dit soort thema’s eenvoudig en toch aangrijpend, haast filosofisch te beschrijven. Naast een stuk realiteit en beschouwing toont hij ook emoties, waaronder verwondering en strijdbaarheid. Falling like thunder is zowel een aanklacht, als een nummer met hoop. Cooper declameert als in een rap zijn bezorgdheid over de huidige staat van de samenleving en roept op tot bezinning over onderwerpen als verspilling, vernietiging en sociale cohesie. Iets van de anarchistische Oysterband klinkt weer door. Daartegenover staat het chanson-achtige Going underground met Kathryn Roberts, het orkestrale en imponerende The wind of het solo op piano gespeelde instrumentale Tyyne Laine als rustmoment.
Ray Cooper maakte wederom een sterk album.
