 |
The Red Turtle
(Snowstar Records 20-167)
Remy van Kesteren is een klassiek geschoolde harpist. Maar net als collega Lavinia Meijer slaat hij de vleugels wijd uit. Waar Meijer zich richt op Zuid-Amerikaans (tango) en hedendaags (Phillip Glass) experimenteert van Kesteren met jazz, wereld- en minimale muziek en vooral elektronica en soundscapes.
Het levert een waar spektakel op als je een voorstelling of cd hoort. Zo ook zijn nieuwste productie The red turtle. Van Kesteren liet zich inspireren door de Oscargenomineerde animatiefilm van Michael Dudok de Wit. Die schreef de linernotes, leverde wat sketches en verzorgde uiteindelijk ook de albumhoes. Het eindresultaat van het project: twaalf instrumentale, geheel nieuwe composities die solo door van Kesteren worden vertolkt.
Maar het geheel voldoet volstrekt niet aan het geijkte geluid van ‘de solo harp’. Uiteraard hoor je de glissandi, de opeenvolgende tonen uit de darmsnaren, maar van Kesteren tovert met geluiden, effecten en creëert zou een feeëriek, indringend en ontwapenend klankspel. Het zou zomaar als soundtrack gebruikt kunnen worden…
Soms hebben zijn melodieën een romantische of melancholische inslag , zoals opener Amber, maar opnieuw geen geijkt patroon van een louter liefelijk liedje. De harpist speelt met dynamiek en geeft net bepaalde tonen een extra accent, resulterend in een prachtige climax. De elektronica zorgt voor sfeer, is hier en daar prominent aanwezig, maar altijd effectief en efficiënt en nooit overdadig. Knap hoe hij gebruik maakt van multi-tracking en loops, bijvoorbeeld in het krachtige Nowhere left to run van loops. Meest straight is het melancholieke She, She moves, een fraaie air.
Een kritiekpuntje is dat de opname wat helderheid mist. Door de toegepaste effecten op de harp lijkt het af en toe of er sprake is van oversturing. Wellicht bewust, maar het ging mij wat tegenstaan. Neemt niet weg dat van Kesteren een prima, behapbaar album heeft geproduceerd. Hulde aan deze klankentovenaar.
