(Visage VM3049)
De Italiaanse trekzakkeizer gebuikte de coronaperiode zoals velen om te reflecteren op onze samenleving. Voor Tesi ging het dan vooral om de (inter)menselijke contacten. Als mens, en met name als muzikant, miste hij de contacten, een knuffel, een ferme handdruk, enthousiasme van toehoorders et cetera. In de afgelopen twee jaar componeerde hij in die omstandigheid een flink aantal composities, waarvan er twaalf op deze schijf verschenen.
Aan de stijl, de spelvreugde en de ongeëvenaarde kwaliteit van de uitvoeringen is niets veranderd. Zoals vanouds zweven de vingers van Riccardo Tesi over de knoppen van zijn Castagnari, waaruit hij pure emotie weet te onttrekken. Wat wel anders is, is de aankleding. Deze La giusta distanza werd niet gemaakt met zijn vertrouwde kwartet, maar met het Elastic trio, waarin gitarist Vieri Stulini en percussionist Francesco Savoretti hun opwachting maken. Sturlini heeft een totaal andere – minder jazzy – stijl als Maurizio Geri en brengt verfrissend spel mee. En alhoewel ik een zeer groot bewonderaar ben van Tesi’s vaste percussionist Gigi Biolcati – als gast op een paar tracks aanwezig – slaat Savoretti ook aardig van zich af.
Het lijstje gasten is overigens niet gering, met onder andere Claudio Carboni (sax), Marco Ambrosini (nyckelharpa), een viertal vocalisten voor drie tracks, en instrumentalisten op contrabas, piano, toetsen en strijkinstrumenten. De variatie in de composities van Tesi is altijd bijzonder groot, met uiteraard Mediterrane invloeden, diverse stijlen (van wals tot tango, Oost-Europese ritmen).
Toch is Couscous e fasol een opmerkelijke track met oudspeler Ziad Tablesi in een hoofdrol. Heel mooi is ook de lyrische ballade Ballata di una Madre, gezongen door Ginevra di Marco. In Cicciaboma blijft Tesi met hulp van draailierspeler Francesco Giusta en doedelzakspeler Vincent Boniface qua klankkleur dicht bij huis, maar het verrassende onderliggende galopperende, pompende ritme illustreert de kunde van de diatonische trekzaktovenaar. Hij besluit een wederom zeer aansprekend album met het wonderschone melancholische Tema di Cristina, een verstild duet tussen trekzak en pianoforte.
